سیّد حمیری متوفای ۱۷۳ هجری قمری، از شُعَرای بزرگ شیعه و معاصر امام صادق عليه السّلام، در مصيبت حضرت زهرا سلام الله علیها، سروده:

ضُرِبَتْ وَ اهْتُضِمَتْ مِنْ حَقِّهَا
وَ أُذِيقَتْ بَعْدَهُ طَعْمَ السّلعِ
قَطَعَ اللهُ يَدَيْ ضَارِبِهَا
وَ يَدَ الرَّاضِي بِذَاكَ المتبعِ
لا عَفَى اللهُ لَهُ وَ لَا
كَفَّ عَنْهُ هَوْلَ يَوْمِ المُطَّلَعِ.

ترجمه :  زهرا را زدند و حقّش را ربودند و پس از آن، طعم جراحت و زخم را به او چشاندند. بريده باد دست ضاربِ او و كسى كه راضى و پيرو او باشد ، خدای از او نگذرد و او را از هول روز قيامت باز ندارد.

مأساة الزهرا، ج ٢ ص ١۶

پی‌نوشت: شکل گیری یک فضای شعری که تبیین کننده یک موضوع خاص واقعی و تاریخی است وابسته به تحقق و شهرت و اعلان عمومی آن موضوع واقعی‌ است. تا وقتی آن مسئله خارجیه به شهرت و اطلاع عمومی نرسد به صورت گسترده و وسیع به آئینه شعر در نمی‌آید لذا قالب شعری بیان کننده یک فضای فکری ثابت است؛←شعر سید حمیری گویای اعتقاد آشکار شیعیان آن زمان به #شهادت حضرت صدیقه کبری سلام الله علیها است.
برهان

برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید

نوشتن دیدگاه