عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (صلوات الله علیه) یَقُولُ لَمَّا مَرُّوا بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (صلوات الله علیه) وَ فِی رَقَبَتِهِ حَبْلٌ إِلَی زُرَیْقٍ ضَرَبَ أَبُو ذَرٍّ بِیَدِهِ عَلَی الْأُخْرَی فَقَالَ لَیْتَ السُّیُوفَ قَدْ عَادَتْ بِأَیْدِینَا ثَانِیَةٌ وَ قَالَ مِقْدَادٌ لَوْ شَاءَ لَدَعَا عَلَیْهِ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَالَ سَلْمَانُ مَوْلَایَ أَعْلَمُ بِمَا هُوَ فِیهِ.

ابا حمزه نقل کرده، از امام باقر (صلوات الله علیه) شنیدم که می فرمود:
هنگامی که امیرالمؤمنین (صلوات الله علیه) را در حالی که به گردن ایشان طنابی بسته بودند پیش زریق می بردند،
ابوذر یک دست خود را بر دست دیگرش زد و گفت: ای کاش دوباره شمشیرها به دست ما برگردد،
مقداد گفت: اگر حضرت می خواست چنین شود، دعا می کرد که پروردگارش عزّ و جلّ چنان کند،
 سلمان گفت: مولایم خودش بهتر می داند که در چه شرایطی قرار دارد.

بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث جلد 22 صفحه 352 باب فضائل سلمان وأبى ذر ومقداد وعمار رضى الله عنهم أجمعين ، وفيه فضائل بعض أكابر الصحابة حدیث 79