ابن شبه نمیری عالم و مورخ بزرگ اهل سنت می نویسد:
وَلَمْ يَزَلْ شُرَيْحٌ عَامِلَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلَى قَوْمِهِ، وَعَامِلَ أَبِي بَكْرٍ، فَلَمَّا قَامَ عُمَرُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَتَاهُ بِكِتَابِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَأَخَذَهُ فَوَضَعَهُ تَحْتَ قَدَمِهِ وَقَالَ: لَا، مَا هُوَ إِلَّا مَلِكٌ، انْصَرِفْ.
پیوسته شریح نماینده‌ی پیامبر صلی الله علیه و آله در قبیله‌ی خودش بود تا در زمان ابوبكر.
وقتی که عمر به خلافت رسید، شریح نوشته‌ی پیامبر را به او نشان داد و از او تقاضا کرد که طبق سیره‌ی پیامبر عمل کند و او همچنان نماینده در قوم خود باشد.
عمر دست خط رسول خدا را گرفت و زیر پا گذاشت و گفت:
نه؛ نبوت و رسالتی در کار نبوده او تنها یک پادشاه بود، برگرد.
تاریخ المدینة المنورة، ابن شبه نمیری، ج ۲، ص ۵۹۶
