أبومحمد عبدالله بن مسلم ابن‌قتيبة دینوری (متوفاي۲۷۶هـ) عالم سرشناس اهل تسنن در کتاب الامامه و السیاسه به حوادث بعد از شهادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله پرداخته است . در قسمتی از این کتاب که داستان عیادت شیخین از حضرت زهرا سلام الله علیها را آورده ، می نویسد :
عمر به ابوبکر گفت : با هم نزد فاطمه [سلام الله علیها] برویم؛ زیرا ما او را به خشم آوردیم.
آن دو نزد [حضرت] فاطمه [سلام الله علیها] آمدند و اجازه ورود خواستند؛ اما حضرت اجازه ورود ندادند. نزد [حضرت] علی [علیه السلام] آمدند و در این باره سخن گفتند، [حضرت علی علیه السلام] آن دو نفر را نزد ایشان [حضرت فاطمه سلام الله علیها] آورد.
هنگامی که نزد حضرت نشستند، آن حضرت روی خود را به سوی دیوار برگردانید. آن دو به ایشان سلام کردند، آن حضرت جواب سلامشان را نداد. (فسلما عليها ، فلم ترد عليهما السلام) ....
در ادامه حضرت زهرا سلام الله علیها خطاب به دو نفر فرمودند :
شمارا به خدا سوگند مى‌دهم آيا شما دو نفر از رسول خدا نشنيديد كه فرمود: خوشنودى فاطمه خوشنودى من، و ناراحتى او ناراحتى من است. هر كس دخترم فاطمه را دوست بدارد و احترام كند مرا دوست داشته و احترام كرده است و هركس فاطمه را خوشنود نمايد مرا خوشنود كرده است و هر كس فاطمه را ناراحت كند مرا ناراحت كرده است؟!
هر دو نفرشان اعتراف كردند: آرى ما از رسول‌خدا اين‌گونه شنيده‌ايم: نعم سمعناه من رسول الله صلى الله عليه وسلم.
سپس صديقه طاهره علیهاالسلام فرمود:
فإني أشهد الله وملائكته أنكما أسخطتماني وما أرضيتماني ولئن لقيت النبي لأشكونكما إليه.
پس من خدا و فرشتگان را شاهد مى‌گيرم كه شما دو نفر مرا اذيت و ناراحت كردید:
به خدا قسم پس از هر نماز بر شما نفرين خواهم كرد. والله لأدعون الله عليك في كل صلاة أصليها (1)
در اینجا کلام پیرامون عدم رضایت حضرت از شیخین و شکایت ایشان از ان دو نفر به پیامبر صلی الله علیه و اله و حتی نفرین بعد از نمازشان در حق ابوبکر و عمر نیست ؛ بلکه سوال مهمتر و اساسي تر اين است كه :
چرا حضرت زهرا سلام الله علیها جواب سلام ان دو نفر را ندادند ؟
مگر در اسلام به اتفاق مسلمین ، جواب سلام مسلمان واجب نیست ؟
احتمالاتی را که می توان در جواب این سوال داد ، بررسی می کنیم :
1 – حضرت زهرا سلام الله علیها طبق اعتقاد صحیح شیعه معصومه هستند
در این صورت چون خطا از ایشان ممتنع است ، پس ان دو نفر مسلمان نبودند که حضرت جواب سلامشان را نداد ؛ زیرا جواب سلام مسلمان واجب است و لاغیر .
2- حضرت زهرا سلام الله عليها معصوم از اشتباه نيستند
در این حال و بر فرض [محال] که حضرت تصمیم اشتباه گرفته باشند ، به این نتیجه می رسیم که حضرت زهرا سلام الله علیها [ولو به اشتباه ] بر این اعتقاد بوده اند که شیخین مسلمان نیستند ؛ بنابراین جواب سلام ایشان را نداده اند .
و یا اصلا فرض را بر این می گیریم که حضرت از شدت ناراحتی جواب سلام ان دو نفر را ندادند و بر فرض [محال] که ایشان معصوم نیستند ؛ پس اشتباه کرده اند که جواب سلام را نداده اند .
اما اشکالی که در این صورت پیش می آید این است که :
حضرت زهرا سلام الله علیها اعتقادی به امامت و یا حتی حکومت به حق ابوبکر نداشته اند ؛ زیرا جواب سلام او را نداده اند ، یا به این دلیل که به اعتقاد ایشان، ابوبکر مسلمان نبوده و یا اینکه خطا کار بوده و صلاحیت چنین مقامی را ندارد .
با اضافه مطالب فوق به این مطلب که
تمام مسلمین باید امام خویش را بشناسند ؛ در غیر این صورت اگر بدون شناخت امام خود بمیرند ، مسلمان از دنیا نرفته اند ؛ زیرا در حدیثی - که نزد شیعه و اهل تسنن صحیح و معتبر است – پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله فرموده اند :
«مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیة؛ هر فردی که بمیرد در حالی که امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است».(2)
دو راه بیشتر باقی نمی ماند :
1- حضرت زهرا سلام الله علیها امام خویش را نشناخت و به مرگ جاهلیت از دنیا رفت (نستجیر بالله از این اعتقاد)
این مطلب غیر ممکن است زیرا به تواتر نزد شیعه و سنی ثابت شده است که حضرت سرور بانوان بهشت است .(3)
2- ادعای حضرت زهرا سلام الله علیها ( مسلمان نبودن و یا عدم استحقاق امامت و حکومت توسط ابوبکر) درست باشد .
بر فرض قبول این ادعا ، فاجعه و انحراف بزرگی در اسلام رخ داده و اسلام از راه صحیح خود خارج شده است .
-----------------------------
1- الإمامة والسياسة، أبومحمد عبدالله بن مسلم ابن‌قتيبة دینوری (متوفاي۲۷۶هـ)، ج۱، ص31، باب كيف كانت بيعة علي رضي الله عنه، تحقيق: خليل المنصور، ناشر: دارالكتب العلمية، بيروت، ۱۴۱۸هـ - ۱۹۹۷م
2- الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۷۶
احمد بن حنبل، مسند احمد، ۱۴۲۱ق، ج۲۸، ص۸۸؛ ابو داوود، مسند، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۴۲۵؛ طبرانی، مسند الشامیین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۴۳۷.
مسلم، صحیح مسلم، بیروت، ج۳، ص۱۴۷۸
3- شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ش، ص۲۶، ۱۱۳ و ۲۹۸
بخاری، صحیح بخاری، ۱۴۲۲ق، ج۴، ص۲۰۳، ج۸، ص۶۴؛ مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، ج۴، ص۱۹۰۴ و۱۹۰۵؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۱۶۴، ۱۶۸ و۱۷۰ و ج۴، ص۴۷.
