دو طرف در مقابل یکدیگر صف آرایی کردند، و ابتداء جنگ انفرادی آغاز کردند، خوارج در آغاز کار از یاران علی علیه السلام هشت نفر را شهید کردند.
مردی به نام اخنس اعیزار که در جنگ صفین در رکاب علی علیه السلام بود به لشکر امیرالمؤمنین علیه السلام حمله کرد، و صفوف لشکر را شکافت و جمعی را زخمی و مجروح نمود.
علی علیه السلام چون او را چنین جسور دید، به سویش شتافت. او با شمشیر به علی علیه السلام حمله کرد، علی ضربتی بر او وارد کرده به جهنم فرستاد.
آن گاه حرقوص بن زهیر با شمشیرش به علی علیه السلام حمله کرد تا به آن حضرت آسیبی برساند اما حضرت به او مهلت نداد و بر بیضه او ضربتی سخت زد. اسب همان طور او را با همان حالت به آخر میدان برد و در گوشه ای بر زمین انداخت و او در آن جا جان سپرد.
پسر عم حرقوص به نام مالک بن وضاع به میدان آمد، و به دنبالش عبدالله بن وهب راسبی رئیس خوارج آمد و در میان دو صف ایستاد و گفت:
ای پسر ابو طالب! تا کی جنگ را ادامه دهیم، لشکر را کنار بگذار، و بیا تو را درس مردانگی و شجاعت بیاموزم.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام تبسمی کرده، و فرمود:
خدا او را بکشد، چه قدر کم حیا و بی خرد است مگر نمی داند، من هم پیمان با شمشیر نیزه ام؛ با این که جنگ های مرا دیده است چنین سخن می گوید. به گمانم از زندگی سیر شده است، که لاف مردانگی می زند و طمع پیروزی بر من دارد.
عبدالله در میدان جولان می داد و رجز می خواند، سپس به امیرالمؤمنین علیه السلام حمله کرد. حضرت با ضربت شمشیری او را به دوزخ فرستاد.
دو طرف حمله سراسری را آغاز کردند و به طور گروهی به همدیگر تاختند و در پایان خوارج به شکست ذلت بار تن دادند.
اصحاب امیرالمؤمنین علی علیه السلام غنایمی فراوان مثل اسب، شمشیر، زره، نیزه، لباس به دست آوردند و به کوفه مراجعت کردند.
قبل از آنان عبدالرحمن بن ملجم مرادی خود را به کوفه رسانید و بر پیروزی امیرالمؤمنین علی علیه السلام بر آن یاغیان جاهل به مردم کوفه تهنیت گفت.

نوشتن دیدگاه