در آن هنگام عمروعاص با افراد قبیله ربیعه در حال سخن بود، امیرالمؤمنین علی علیه السلام در میان افراد خویش ایستاد و فرمود:
ای یاران و دوستان و ای هواداران من، امروز آوازه شجاعت و دلیری شما در میان همه قبایل به گوش خاص و عام رسیده است. به برکت نام خدای تعالی به پیش روید، وقار و سکینه را شعار خویش سازید، زهد و صلاح را زینت رفتار و سکنات خود قرار دهید و از خیر و نیکی غافل نباشید.
بدانید با ابتر ابن ابتر و ابن آکلة الاکباد و ولید بن عقبه می جنگید، من ایشان یا به دین حق و اره هدایت می خوانم آنان مرا به خوردن حرام و پرستیدن اصنام (80) دعوت می کنند. اینان جماعتی فاسق و فاجرند، که بندگان خدا را از راه خدعه در گرداب فتنه انداختند با شعار دروغ و سخن بهتان اهل شام را به جنگ ما آوردند، با جدیت می خواهند انوار شریعت محمدی صلی الله علیه و آله را فرونشانند و میان امت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله تفرقه انداختند. والله متم نوره و لو کره الکافرون.
سپس دست ها را به طرف آسمان بالا برد و این دعا را خواند:
اللهم اقلل حدهم وشتت کلمتهم، فانه لا یذل من والیت و لا یعز من عادیت.

نوشتن دیدگاه