عمروعاص به نزد معاویه آمد و گفت: در میسره سپاه علی بن ابی طالب علیه السلام اقوام و بستگان من از قبیله ربیعه حضور دارند، اگر رخصت دهی نزد آنان روم، تا شاید در بین آنان شک برانگیزم تا به سوی تو برگردند و سپاه علی علیه السلام را ترک کنند.
معاویه گفت: ای عمروعاص کار از این حرفها گذشته که بتوان با مکر و حیله کاری کرد من مصلحت نمی دانم و لیکن تو هر گونه دوست داری عمل کن.
عمروعاص بر استر خویش نشست، به میسره سپاه علی علیه السلام نزدیک شد و گفت: ای خویشاوندان مادرم! من عمروعاص هستم، یکی از شما نزد من بیاید تا با او سخن بگویم.
مردی از عبدالقیس به نام عقیل بن شویره بیرون آمد.
عمروعاص پرسید، کیستی؟
گفت: مردی از عبدالقیس که در جنگ جمل سعادت خدمت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را داشتم و امروز در صفین هستم و امروز من با دیروز من هیچ فرقی نکرده است. اما تو ای شیخ قریش، شرم نداری از خدای تعالی نمی ترسی که معاویه را بر علی بن ابی طالب علیه السلام ترجیح دادی و دین خود را به امارت مصر فروختی، چرا کمر خدمت به یاری معاویه طلیق (79)بستی و بر ضد سرور و سادات مهاجرین و انصار، علی بن ابی طالب علیه السلام جنگ راه انداختی. گیرم امارت مصر به تو رسید، از فرعون مصر بالاتر نخواهی شد.
عمروعاص از نصیحت او می خندید، تا آخر گفت:
ای عقیل، مرد دیگری را بگو بیاید تا با او سخن بگویم.
عقیل گفت: ای عمروعاص! هر کس در این لشکر باشد در عداوت و کینه نسبت به تو معاویه مثل من است و تو را بر متابعت همدستی را معاویه ملامت خواهد کرد.
پس به سوی یاران خویش برگشت و مردی از بنی تمیم به نام طحل بن الاسود بیرون آمد.
عمروعاص پرسید ای برادر زاده تو کیستی؟
گفت: من کسی هستم که گناه تو را عفو نکند و عذر تو را نپذیرد، بر تو و فرزندانت رحم نکند، اگر در کشتن تو مجال یابد به تو مهلت ندهد.
ای عمرو به خدا سوگند، بر دنیای فانی، آخرت را رها کرده و به دنیا دنی رو آوردی و به مخالفت و دشمنی با علی بن ابی طالب علیه السلام برخاستی حال که به یقین می دانی علی علیه السلام بر صراط حق و جاده هدایت است و از همه جهت بر معاویه رجحان و برتری دارد.
عمروعاص چون از سخن او نتیجه نگرفت، مردی از بنی عنزه را طلب کرد.
مرد عنزی چون به نزد عمروعاص آمد، گفت: گمان نکن من در عداوت با تو از دو رفیق قبلی ام کمترم، به خدا سوگند غرض من از آمدن به نزد تو جز ملامت کردن تو چیز دیگر نیست.
عمروعاص گفت: پس سخن گفتن با تو فایده ای ندارد بهتر است مردی از قبیله بنی هضیم را نزد من بفرستی.
مرد عنزی بازگشت و یکی از مردان بنی هضیم نزد او آمد. اتفاقاً این شخص یکی از دایی های عمروعاص بود. هضیمی گفت: ای عمرو! اگر سخنی داری بگو تا بشنوم.
عمروعاص گفت: شفقت و حمیت باعث شد تا نزد شما بیایم؛ جنگ صفین که بین علی بن ابی طالب علیه السلام و معاویه به محاربت و قتال و کشتار کشید، عرب قرها این جنگ و کشتار را یادآوری و قبیله ما را شماتت می کند و هیچ گاه روزگار این خنگ را فراموش نمی کند بهتر است شما علی بن ابی طالب علیه السلام و اصحابش را ترک کنید و باعث سرشکستگی ما نشوید، عمروعاص از این سخنان بیهوده بسیار گفت و ره تدبیری که می دانست از مکر و حیله به کار بست.
مرد هضیمی گفت: ای دشمن خدا! بدون هیچ موجب و علتی، علی ابن ابی طالب علیه السلام را که دارای انواع فضیلت است رها کنیم و به خدمت فاسقی بی دین که راه ضلالت از هدایت را نمی شناسد بیاییم! آیا ما را احمق و بی عقل به حساب می آوری! دور شو، لعنت رسول خدا بر تو باد.
عمروعاص دندان طمع از آنان بر کنده و نومید و خاسر به نزد معاویه برگشت.
79) طلیق: آزاده شد از اسارت مسلمانان.

نوشتن دیدگاه