با کشته شدن عبیدالله بن عمر هر دو لشکر به جنب و جوش در آمدند، معاویه از مرگ عبیدالله حسرت بسیار خورده به شدت اندوهگین شد. رؤسای لشکر و سران قبایل نیز به هیجان آمده و در طلب خون عبیدالله و انتقام او بر آمدند به طوری که هشتاد علم رد پیش روی معاویه برافراشته شد، که زیر هر علم بیش از هزار نفر اجتماع کردند، معاویه رئیس این هشتاد علم را از قوم حمیر به نام اصبغ بن ذی الجوشن قرار داد، و همگی آماده جنگ شدند.
از جانب دیگر امیرالمومنین علی علیه السلام لشکر خویش را فرا خواند، عمار یاسر با جماعتی از سران لشکر و امرا و اعیان سپاه در میدان حاضر شدند و مبارزان را آواز دادند، لشکر امیرالمومنین از پیاده و سواره همگی با شنیدن آواز عمار یاسر جمع شدند، سپس همگان صدای تکبیر بلند کرده بر لشکر شام حمله کردند. جنگ را با شمشیر آغاز کرده، می زدند و می کشتند تا شمشیرها یا کج شده یا می شکستند، پس از آن با نیزه به مبارزه پرداختند و گروهی نیز با سنگ و سنگ ریزه پیکار می کردند، تا آن که از دو لشکر، بیش از هزار نفر کشته و جمع کثیری مجروح شدند. هر دو لشکر چنان متحیر و سرگردان شدند که اردوگاه خود را نمی شناختند عراقی از شامی و شامی از عراقی جایگاه قبیله خود را می پرسید و یکدیگر را با دشنام و ناسزا راهنمایی می کردند.
با فرا رسیدن شب دو سپاه از همدیگر فاصله گرفتند.
شبانگاه مردی از بزرگان شام به نزد معاویه رفت و گفت: ای معاویه! هفت صد مرد جنگی از اهل شام کشته شد و حال این که از اصحاب علی علیه السلام فقط اندکی کشته شدند، ای همه گرفتاری، رنج و محنت را از تو می بینیم، چون جماعتی مثل عمروعاص، بُسر بن ارطاة، عبدالرحمن بن خالد و عتبة بن ابی سفیان و از این قبیل افراد را بر ما به فرماندهی می گماری و حال این که اینان ساعتی در میدان جنگ مانده، سپس از میان گرد و غبار خود را به کنار کشیده، نظاره گر و تماشاچی می شوند، اگر مردانی از خودمان را به امیری انتخاب کنی در فرمان تو هستیم وگرنه ما را به تو حاجتی نیست، دست از ما بردار تا به خانه های خویش برگردیم. سپس با خشم عصبانیت معاویه را ترک کرد.
پس از مدتی معاویه او را فرا خواند، گفت: ای برادر حمیری من بعد از این هر کسی را دوست دارید به فرماندهی و امیری شما می گمارم و خاطر آسوده دارید، و بدانید جز رضای شما عمل نمی کنم.

نوشتن دیدگاه