می فرماید (علیه السلام) که: من باب الله و واسطه حصول اسم اعظم و وصول بکمال ذاتی انسانیم و آن باب همین است که در آیه کریمه به ابواب السماء معبر شده یعنی که تا باب ولایت من که آن سماء ملکوتست گشاده نشود دخول جنت کمال انسانیکه رجوع به اصل است واقع نمی شود و آنانکه به آیات الهی که مظهرش منم ایمان نیاورند و تکذیب کنند و بزرگی و استکبار از آن نمایند به روی ایشان گشاده نمی شود، این در معرفت اسماء سبعه است و تخلق به آن و داخل جنت ذات نمی شود تا آنکه جمل نفس مستکبره ایشان به حدی رسد به ریاضت، و تموج کند در او و در سوراخ، یعنی به مرتبه ای رسد که پیش او تنگ و فراخ مساوی باشد که مرتبه اطمینان است پس چون به این مرتبه رسد در این حال به او خطاب می رسد که: یا ایتها النفس المطمئنة ارجعی الی ربک راضیة مرضیة(491) زیرا که صفات متقابله بر او تساوی یافته و از سوراخ سوزن چنان می گذرد که از دروازه فراخ، پس می گویندش: فاد خلی فی عبادی وادخلی جنتی(492)، والله اعلم.

490) اعراف / 40.
491) فجر / 27 - 28.
492) فجر / 29 - 30.

نوشتن دیدگاه