سی و هفتم: آوردن احکام ویژه ای که تا زمان حضرت قائم (ع) ظاهر و اجرا نشده است. چنانکه در کتاب «کافی» و «کمال الدّین» از حضرت صادق(ع) روایت شده است که فرمود: «دو خون است که از جانب خدای تعالی حلال است و احدی در آن حکم نمی کند تا اینکه قائم ما اهل البیت ظهور کند.
هر گاه خداوند متعال، قائم ما اهل بیت را برانگیخت، به حکم خداوند در آن حکم می کند و دلیل بر آن نمی خواهد. زناکاری که همسر دارد را سنگسار می کند و گردن کسی که زکات نمی دهد را می زند».
در کتاب «خصال» از امام صادق (ع) و امام کاظم (ع) روایت است که فرمود: «هر گاه قائم ما ظهور کرد، به سه حُکم، حکم می کند که احدی قبل از او به آنها حکم نکرده است، پیر زناکار را می کشد، مانع زکات را می کشد و به برادر از برادرش در عالم ذرّ ارث می دهد، یعنی هر دو نفر که در آنجا میانشان عقد اخوّت و برادری بسته شد در این جا از یکدیگر ارث می برند».
نعمانی در کتاب «غیبت» از حضرت علی (ع) روایت کرده است که می فرمود: «بر من واجب بود که کسی که در جنگ پُشت کرده است و فرار می کند را بکُشم یعنی آنان که در روز جنگ مردند، و خسته مجروح را نیز بکشم ولی این کار را بخاطر عاقبت یاران خود نکردم که اگر یارانم توسّط دشمنان مجروح شدند آنها را نکشند ولی بر حضرت قائم واجب است که هم پشت کننده و هم مجروح را بکشد».
فضل بن شاذان از حضرت باقر(ع) روایت کرده است که فرمود: «حضرت قائم (ع) به احکامی حکم می کند که بعضی از اصحابش که در پیش رویش شمشیر می زنند آن را انکار می کنند و آن حکم، حکم آدم(ع) است. پس آنها را نزد خود می خواند و دستور می دهد که گردن آنها را بزنند.
سپس دوباره حکمی می کند، پس گروهی دیگر که در پیش روی ایشان شمشیر زده اند آن را انکار می کنند و این، قضای داوود است، پس آنها را نزد خود می خواند و گردن آنها را می زند.
برای بار سوّم حکمی می فرماید که باز گروهی دیگر که در پیش روی حضرت شمشیر می زدند آن حکم را انکار می کنند که دوباره حضرت آنها را نزد خود می خواند و امر می فرماید که گردن آنها را بزنند.
آنگاه برای بار چهارم حکمی می فرماید و آن حکم حضرت محمّد(ع) است و احدی آن را انکار نمی کند».
در جمله ای از روایات آمده است که: «آن حضرت، جزیه (1) قبول نمی کند و صلیب را می شکند و خوک را می کشد».
شیخ طبرسی در کتاب «اعلام الوری» روایت کرده است که: «آن حضرت، مرد بیست ساله ای که علم دین و احکام مسایل خود را نیاموخته باشد را می کُشد».
در کتاب «مزار» محمّد بن مشهدی روایت است که ابوبصیر از حضرت صادق(ع)، درباره حکم کسانی که با حضرت دشمنی و مخالفت کردند، پرسید، امام صادق (ع) فرمود: «ای ابومحمّد! در دولت ما برای کسی که با ما مخالفت کرد، بهره و جایگاهی نیست. بدرستی که خداوند متعال خونهای آنها را هنگام خروج قائم (ع) حلال کرده و امروز این کار بر ما و شما حلال است. پس مواظب باش که کسی تو را مغرور نکند. هر گاه قائم ما قیام کند، انتقام پیامبرش و انتقام همه ما را خواهد گرفت».

پاورقی :
 (1) جزیه، پولی است که اهل کتاب می پردازند تا تحت سیطره حکومت اسلامی زندگی کنند.

نوشتن دیدگاه