محمد بن محمد محمود بخاری مشهور به خواجه محمد پارسا نسبش به محمد بخاری مولف کتاب الصحیح - که یکی از صحاح سته (کتابهای شش گانه حدیثی که در نزد اهل سنت در زمره معتبرترینهاست) است - می رسد. خواجه محمد در بخارا متولد گردید و از بزرگان مشایخ نقشبندیه و از اخص یاران خواجه محمد بهاء الدین نقشبند بود که بعد از وفات او به مقام ارشاد رسید. او در سال ۸۲۲ ق (یا ۸۶۵ ق) در اثنای سفر حج در مدینه منوره در سن ۶۳ سالگی وفات یافت و شمس الدین محمد بن حمزه فناری بر جنازه اش نماز خواند و در جوار عباس بن عبد المطلب، عموی پیامبر مدفون گردید.
از جمله تالیفات او می توان فصل الخطاب فی المحاظرات و الفصول السته اشاره نمود. (ریحانه الادب، ج ۱: ص ۳۱۰، معجم المولفین، ج ۱۱: ص ۳۰۰) چون ابو عبد الله جعفر بن علی الهادی رضی الله عنه گمان کرد که برادرش ابو محمد حسن العسکری فرزندی ندارد دعوی کرد که برادرش امامت را به وی منتقل کرده، کذاب خوانده شد... و ابومحمد حسن عسکری فرزند م ح م د رضی الله عنه، و در نزد افراد موثق و مورد اعتماد خانواده و یارانش شناخته بود... احادیث در این باره بیش از حد شمارش است. مناقب مهدی رضی الله عنه صاحب الزمان و غایب از انظار که در هر زمان حاضر است بسیار می باشد.
اخبار متوالی داریم که او ظهور می کند و نور وجودش همه جا را پرتو می افکند و دین اسلام را تجدید می کند و چنان که باید در راه خدا جهاد می کند و اقطار جهان را در زمان خود - زمان پارسایان - از آلودگیها پاک می گرداند... خلافت و امامت به وسیله او ختم می شود. او از لحظه وفات پدرش تا روز قیامت امام است. عیسی (علیه السلام) در ورای او نماز می گزارد و دعویش را تصدیق می کند و مردم را به دین او که همان دین اسلام است فرا می خواند. (1)

پاورقی :
 (1) کشف الاستار، ص ۲۶.

نوشتن دیدگاه