در سال هزار و صد و هشتاد و شش هجری قمری در عراق طاعونی آمد که هر که در نجف اشرف بود از علمای معروف و دیگران حتی علامه طباطبایی (بحر العلوم قدس سره) و صاحب کاشف الغطاء و دیگران از نجف گریختند، عده بسیاری از آنها نیز قبلا هلاک شده بودند. به گونه ای که از اهل نجف - از علماء - نماند مگر اندکی که یکی از آنها جناب مرحوم مبرور، علامه بزرگوار و صاحب کرامات و اخبار غیبی، سید محمد باقر بود.
به گونه ای بود که صحن شریف بسیار خلوت شده بود، در این میان آن سید بزرگوار به مردم خبر می داد که من آخرین نفری هستم که مبتلا به طاعون می شود و می میرم، و پس از من کسی مبتلا نمی شود.
او این سخن را با قاطعیت می گفت: برخی از سادات مورد اعتماد گوید: من این را از او مکرر شنیدم، روزی از او پرسیدم: شما این خبر را از کجا می دانی؟ گفت: جدم امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خواب به من خبر داد و فرمود: پسرم به تو پایان می پذیرد. و همانگونه بود که خبر داد.
مردم در ایام طاعون که برادر از برادر فرار می کرد، می دیدند که او با چه قوت قلب و همت بلند و تلاش فراوانی به کارهای مسلمانان می پرداخت و مردگان بی شمار را غسل و کفن و نماز و دفن می نمود.
تعداد مردگان چه بسا در برخی روزها به هزار نفر می رسید! و او با اقدامات شگفت انگیز به کار آنان می رسید.
اول صبح به حرم می آمد و زیارت کوتاهی می کرد سپس در ایوان متصل به درب شرقی می نشست، تعدادی از افرادی را که او مأمور کارها کرده بود می آمدند، برخی مأمور برداشتن اموات، برخی مأمور غسل دادن و برخی برای دفن، و برخی برای طواف و کارهای دیگر، هر کسی را دنبال کار خود می فرستاد.
و خودش عهده دار نماز بر آنها بود، هنوز نیامده بود که اموات را در مقابل او ردیف می کردند، بیست تا سی نفر، و گاهی تا هزار نفر را به همان ترتیب مقرر در شرع نماز می گزارد، مستحبات را نیز رعایت می کرد، در اثناء نماز گروهی دیگر را می آوردند، و او دوباره بر آنها نماز می گزارد و تا ظهر ادامه می یافت، گاهی در برداشتن جنازه ها نیز کمک می کرد، وقت نماز برای نماز داخل حجره می شد و سید صالحی به نام سید علی عاملی به جای او نماز می گزارد وسپس خودش می آمد و تا غروب مشغول بود، وقت غروب در اطراف صحن در حجره ها می گشت تا مرده ای جا نمانده باشد.
در این مدت مردم آنقدر از اموال وصیت شده برای او می آوردند و او همه را در همان مواردی که وصیت کرده بودند مصرف می کرد، به گونه ای که حتی اندکی از آن هم بی جا مصرف نشد.
از اخلاق این بزرگوار آن بود که اجازه نمی داد کسی دست او را ببوسد، ولی مردم منتظر ورود او به حرم مطهر برای زیارت می شدند، زیرا در آن حال چنان از خود بی خود می شد که هیچ چیز او را از حالی که داشت بیرون نمی کرد، زیرا در دریای عظمت خداوند و اولیاء او فرو رفته بود و مردم در این هنگام دست او را می بوسیدند (1).
**************************************
1) دارالسلام: ج 2، ص 201.

نوشتن دیدگاه