در زمان خلافت علی (علیه السلام) رود فرات طغیان کرد، مردم آمدند و از آن حضرت استمداد کردند. حضرت سوار مرکبش شد و به طرف فرات حرکت کرد. وقتی از محله ثقیف می گذشت عده ای از جوانان نشسته بودند، با نگاه های خود ایشان را مورد تسخیر قرار دادند.
حضرت متوجه شد و فرمود: ای بازماندگان قوم ثمود و ای متکبران! شما جز عده ای اوباش لئیم نیستید. من کجا و این غلامان کجا!.
پیرمردان قبیله گفتند: اینها جوانان جاهلی هستند ما را به گناه آنها نگیر و ببخش.
حضرت فرمود: به شرطی می بخشم که وقتی برگشتم، این مجلس برپا نباشد و خرابی ها را درست کرده باشید، و ناودان هایی را که به کوچه می ریزد برداشته باشید، و چاله ها را پر نموده باشید، چون همه در سر راه مسلمانان است و باعث اذیت آن ها می شود.
گفتند: به همه دستورات شما عمل می کنیم. حضرت از آنجا گذشت و آنها نیز دستورات حضرت را اجرا کردند.
وقتی که امام به فرات رسید، دعا کرد و ضربه ای به آب زد، آب یک ذراع پایین رفت، اناری را از آب گرفتند و به حضرت دادند و گفتند: آب از پل، بالا رفته و این انار را آورده است.
حضرت فرمود: این اناری است از انارهای بهشت. و میوه های بهشت را در این دنیا فقط پیامبر و وصی او باید بخورند نه کس دیگر. اگر این گونه نبود آن را بین شما تقسیم می کردم. (1)
**************************************
1) بحار: 41/250، ح 6.

نوشتن دیدگاه