در جریان جنگ صفین، هنگامی که امیر مؤمنان علی (علیه السلام) در یکی از روزهای جنگ همراه یاران در بیابان عبور می کردند، تشنگی آنها را فرا گرفت، و آبشان تمام شده بود، و یاران در آن بیابان برای جستجوی آب، به هر سو می رفتند، آب نیافتند، و لحظه به لحظه بر شدت تشنگی آنها افزوده می شد.
امیر مؤمنان علی (علیه السلام) از جاده کنار رفت و اندکی در بیابان حرکت کرده، ناگهان، چشمش به دیری (عبادت گاه) افتاد، که یکی از راهبان مسیحی، در آن جا عبادت می کرد.
علی (علیه السلام) به یاران فرمود: ندا کنند تا راهب، از ورود ما به آن سرزمین آگاه شود، آن ها ندا زدند، راهب متوجه آنها شد، حضرت علی (علیه السلام) نزد آن راهب آمد و پرسید: آیا در این جا که سکونت داری، آب وجود دارد؟
راهب گفت: نه، در این نزدیکی آب نیست، در دو فرسخی این جا آب پیدا می شود.
علی (علیه السلام) که سوار استر بود، استرش را به طرف قبله برگرداند و محلی را که نزدیک آن عبادتگاه بود نشان داد و به یاران خود فرمود: این مکان را بشکافید، آنها همان مکان را با وسایلی که داشتند، حفر کردند، ناگهان سنگ بزرگی پیدا شد و عرض کردند: ای امیرمؤمنان در این جا سنگی پیدا شده که کلنگ در آن اثر نمی کند، همه یاران جمع شدند، هرچه نیرو مصرف کردند، نتوانستند کاری از پیش ببرند، و آن سنگ همچنان استوار، در زمین برقرار بود.
امیر مؤمنان علی (علیه السلام) خود وارد کار شد، انگشتانش را زیر سنگ برد، و آن را حرکت داد و سپس از جا کند و به چند متری انداخت، ناگهان دیدند در زیر آن سنگ، آب سفیدی پیدا شد، کنار آن آمدند و از آن آشامیدند، که بسیار گوارا و خنک و زلال بود، سپس علی (علیه السلام) آن سنگ بزرگ را برداشت و به جای خود نهاد، و دستور داد، با خاک آن را بپوشانند و اثری از آن دیده نشود.
راهب در عبادتگاه خود، همه این جریان را دید، فریاد زد: ای مسافران بفرمایید و نزد من بیایید.
علی (علیه السلام) همراه یارانش نزد راهب رفتند، حضرت علی(علیه السلام) در پیشاپیش یاران نزدیک راهب شد.
راهب به حضرت علی (علیه السلام) رو کرد و گفت: آیا تو پیامبر مرسل هستی؟
فرمود: نه.
پرسید: آیا فرشته مقرب هستی؟
فرمود: نه.
عرض کرد: پس تو کیستی؟.
علی(علیه السلام) فرمود: من وصی رسول خدا محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله) خاتم پیامبران هستم.
راهب گفت: دستت را بگشا، تا برای خدا به دست تو، اسلام را قبول کنم، علی (علیه السلام) دستش را گشود و فرمود: گواهی بده به یکتایی خدا و رسالت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله).
راهب گواهی به یکتایی خدا و رسالت پیامبر (صلی الله علیه و آله) داد و بعد عرض کرد: گواهی می دهم که تو وصی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هستی، و شایسته مردم بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به امر وصایت او می باشی.
سپس عرض کرد: این عبادتگاهی را که من در آن هستم فقط به منظور شناختن مردی بنا شده است که این سنگ بزرگ را از جا می کند، و آب از زیر آن در می آورد، قبل از من، راهب های بسیار در این جا بودند، و آن شخص را نیافتند ولی خداوند این موهبت را نصیب من کرد، که شما را یافتم، ما در یکی از کتاب های خود، و از آثار علمای خویش، یافته ایم که در این بیابان، چشمه ای وجود دارد که سنگ بزرگی روی آن قرار دارد، و به مکان آن، کسی آگاه نیست. جز پیامبر مرسل یا وصی پیامبر، و این که خداوند ولی الله دارد که مردم را به سوی حق دعوت می نماید و نشانه اش، شناختن مکان این سنگ و قدرت او بر از جا کندن این سنگ می باشد، و من وقتی دیدم، تو این سنگ بزرگ را از جا کندی، آن موضوع مهمی را که مدت ها در انتظارش بودم برایم تحقق یافت.
قطرات اشک از دیدگان امیر مؤمنان علی(علیه السلام) سرازیر شد و گفت:
حمد و سپاس خداوندی را که در کتاب هایش نام مرا ذکر نموده است، سپس علی(علیه السلام) به یاران فرمود: جلو بیایید تا گفتار این راهب را بشنوید، آن ها پیش آمدند و گفتار راهب را شنیدند، و خدا را شکر و سپاس گفتند: سپس به سوی میدان جنگ صفین رهسپار شدند، راهب نیز با آنها به راه افتاد، و در جنگ صفین به شهادت رسید، علی(علیه السلام) بر پیکر مقدس او نماز خواند و او را دفن کرد، و برای او بسیار طلب آمرزش نمود.(1)
**************************************
1) اعلام الوری، ص 178.

نوشتن دیدگاه