بدون شك پيش از ظهور حضرت مهدى عليه السلام علامات و نشانه هايى پديد خواهد آمد كه طى روايات زيادى از زمان رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام تا زمان خود مولا امام زمان عليه السلام بر آنها تأكيد مى شده است.
الف ـ برخى از اين نشانه ها مربوط به پديده هاى طبيعى است: همچون بروز طاعون، خشكسالى، كسوف و خسوف در رمضان و برخى ديگر مربوط به پديده هاى اجتماعى مى باشد; مانند بروز جنگهاى متعدّد، خروج سفيانى، فساد اجتماعى و دسته اى ديگر پديده هاى غير طبيعى ويژه اى است: چون صيحه آسمانى، سرخى آتشگونه اى در آسمان، فرو رفتن لشكرى در زمين.
ب ـ برخى از اين نشانه ها اختصاص به زمان خاصى ندارد : و ممكن است سالها بلكه دهها سال قبل از ظهور اتفاق بيفتد. اما برخى ديگر از آنها اختصاص به سال ظهور دارد: چنانكه در روايتى از قول امام صادق عليه السلام آمده است: «قبل از قيام قائم عليه السلام پنج واقعه اتفاق مى افتد: خروج يمانى و قيام سفيانى، نداى آسمانى، فرو رفتن لشكر در بيداء و كشته شدن نفس زكيّه.)
و در حديثى ديگر فرمود: «ليس بين قائم آل محمد و قتل نفس الزكيّه اِلاّ خمسة عشر ليلة».
(بين ظهور قائم آل محمد صلى الله عليه و آله و سلم و كشته شدن نفس زكيّه، بيش از پانزده شب فاصله نيست).
ج ـ بعضى از اين نشانه ها، قطعى و حتمى است و برخى ديگر نشانه هاى غير قطعى به شمار آمده اند كه در تعيين اين جهت، بين روايات اين باب، اختلاف وجود دارد.
قابل تذكّر اين كه، علی رغم بحث هاى جنجالى و اختلاف آفرينى كه گاهى بر سر بروز پاره اى نشانه ها و مقدار دلالت آن بر نزديك شدن ظهور خجسته مولا امام زمان عليه السلام پيش مى آيد، بايد توجّه داشت كه:
اولا: هيچ كس حق ندارد با استناد به نشانه اى خاص كه به نظر او يقيناً از علامات ظهور شمرده مى شود، وقتى خاص را براى ظهور حضرت مهدى عليه السلام تعيين نمايد; زيرا در آن صورت به تصريح خود مولا، مشمول «كذب الوقّاتون» شده و در هر رتبه علمى و اجتماعى هم كه باشد، بايد مورد تكذيب قرار گيرد.
ثانياً: آنچه اهميت دارد حفظ آمادگى مردم براى ظهور امام زمان عليه السلام است به گونه اى كه هر صبح و شام آمادگى داشته باشند كه اگر امر فرج امضاء شد، بتوانند به يارى او قيام كنند و در راه اهداف الهى او از مال و جان و امكانات خويش در گذرند. به عبارت ديگر: حتّى در صورتى كه بر فرض، هيچ نشانه اى بر قرب ظهور دلالت نكند، نمى توان غافلانه به زندگى عادى پرداخت و از وظيفه هايى كه شيعه و همه مردم نسبت به ساحت مقدس امام زمان عليه السلام دارند، غفلت كرد.
ثالثاً: ميزان پايبندى كسانى كه همواره دم از امام زمان عليه السلام مى زنند و بر سر اثبات فلان نشانه ظهور و حكايت فلان ديدار با مولا كتاب ها مى نويسند، بايد به مقدار فداكارى آنان در هدايت اجتماعى و بر قرارى عدالت و مسئوليت پذيرى آنان در اين راه، قابل اثبات باشد.

نوشتن دیدگاه