بالاخره خود حضرت در برابرشان آمد و با آنها صحبت کرد جماعتی از آنان قانع شده از خوارج برگشتند و به لشکر حضرت پیوستند. پس از آن حضرت به بقیه فرمود:
ما با شما کاری نداریم، تنها کسانیکه عبدالله بن خباب را سر بریدند و زن حامله‏اش را شکم دریدند و چند نفر از برادران ما را کشتند تحویل ما دهید تا در مقابل جنایتشان قصاص کنیم.
گفتند:
ما همگی قاتلین برادران شمائیم و خون آنها و شما را حلال می‏دانیم.
حضرت آنها را موعظه نمود و از عذاب الهی ترسانید و از مخالفت و جبهه‏گیری با مسلمین بر حذر داشت و فرمود:
هر آینه نفسهای شما کار زشتی را در نظر شما زینت داده است. مسلمانها را می‏کشید. قسم بخدا اگر مرغی را - بیگناه - می‏کشتید در نزد خداوند، بزرگ بود چگونه خون مسلمانها را ریختند؟
جوابی نداشتند مگر آنکه بین خود ندا دادند:
با اینها حرف نزنید و جوابشان را ندهید و برای ملاقات پروردگار آماده گردید و بسوی بهشت بشتابید و برای جهاد صف بندی کنید و آماده نبرد شوید.
آن حضرت به لشکرگاه خود بازگشت. قبل از آغاز جنگ به حضرت امیر علیه السلام خبر دادند خوارج از نهر عبور کردند و بطرف ما آمدند. حضرت فرمود: نه چنین است آنها از نهر به سمت ما عبور نکرده‏اند.
سپس دیگری آمد و گفت:
خوارج از نهر عبور کردند و به سمت ما آمدند.
حضرت فرمود:
مرگ آنها آن سوی نهر است.
همچنان چند نفر آمدند همان گفته را تکرار کردند. حضرت فرمود:
محل کشته شدن اینها پیش از نهر است اینها قبل از نهر کشته می‏شوند و به سمت ما عبور نمی‏کنند. قسم بخدا از آنها کمتر از ده نفر کشته می‏شوند.(141)
در آخر حضرت امیر علیه السلام در مقابل آنها لشکر آرائی نمود و میمنه و میسره قرار داد، سپس جائی را مشخص کرد و پرچمی به ابو ایوب انصاری داد و دستور داد تا ندا کردند:
هر کس از خوارج زیر این پرچم گرد آید در امان است.
در اینجا جمعی از لشکر خوارج جدا شده و زیر آن پرچم رفتند و تنها چهار هزار نفر یا کمتر برهبری عبدالله بن وهب راسبی ماندند. جنگ شروع شد و طبق پیش گویی حضرت امیر علیه السلام همه آنها کشته شدند جز کمتر از ده نفر که فرار کردند. حضرت به اصحاب فرمود:
بروید جنازه ذو الثدیه را پیدا کنید.
رفتند و برگشتند گفتند:
جنازه او را نیافتیم.
آنحضرت فرمود:
جنازه او هست بروید بگردید.
رفتند و گشتند و جنازه او را نیافتند. حضرت پرسید:
اسم اینجا چیست؟
عرض کردند:
نهروان.
فرمود:
بخدا قسم به من دروغ گفتم و نه پیامبر به من دروغ گفت. ذو الثدیه در میان کشته هاست بروید بگردید.
خود حضرت هم کنار نهر آمدند و جسدهای پنجاه نفر یا بیشتر از خوارج روی هم افتاده بود آنها را کنار زدند. جسد ذو الثدیه را که زیر همه کشته‏ها در گل فرو رفته بود، بیرون آوردند. در آن وقت حضرت صدا به تکبیر بلند کرده و به سجده افتاد و سجده طولانی کرد سپس فرمود:
اگر نبود که تنها بر وعده پیامبر اتکال کنید و دست از اعمال نیک بردارید بشما می‏گفتم که پیامبر چه مژده‏ای برای کسانیکه با خوارج بجنگند داده است.(142)

نوشتن دیدگاه