معرفى سوره[1]
[1].  سوره تحريم شصت و ششمين سوره مباركه قرآن كريم است در مصحف فعلى و يكصد و هفتمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره حجرات و قبل از سوره تغابن در مدينه منوّره بر رسول گرامى اسلام  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نازل شده و مشتمل بر 12 آيه و 246 كمله و 1160 حرف مى‏باشد.
          اين سوره را تحريم مى‏نامند به اين مناسبت كه در اول آن از رسول خدا سؤال شده كه چرا براى خوشنودى خاطر همسران خود، حلال الهى را بر خود تحريم كرده است. نام‏هاى ديگر آن را «لِمَ تُحَرِّم» و «مُتَحرّم» نيز ذكر كرده‏اند.
          درباره شأن نزول اين آيه تفاسير مختلفى بيان شده است لكن تمام مفسرين اعم از اماميه و عامه قائل به اين هستند كه شأن نزول اين سوره درباره عايشه و حفصه مى‏باشد.
          مباحث آغازين سوره كه از آيه 1 تا آيه 5 را شامل مى‏شود، مربوط به ماجراى پيامبر با بعضى از همسرانش زينب بنت جحش، عايشه، حفصه مى‏باشد كه حضرت پاره‏اى از غذاهاى حلال را بر خود تحريم فرمود لذا آيات فوق در مذمت نازل شد و آن‏ها را ملامت كرد تا اين‏گونه رفتارها در درون خانه پيامبر تكرار نشود. (ر.ك: صحيح بخارى: ج6، ص194، تفسير قرطبى).
          در ادامه به همه مؤمنان خطاب مى‏كند كه درون خانواده مراقبت‏هاى لازم را انجام دهند و لازم است كه از گناهان خويش توبه نصوح و واقعى كنند، چرا كه خداوند توبه‏پذير و بخشنده است و روز قيامت از كفار عذرخواهى پذيرفته نخواهد شد [آيات 6 ـ 8 .]در آيه نهم، به نبى مكرم اسلام خطاب مى‏كند كه با كفار و منافقين پيكار كند و بر آنان سخت بگيرد كه جايگاهشان جهنم و بد فرجامى است.
          در بخش پايانى سوره آيات [10 ـ 12] خداوند براى تبيين بخش‏هاى قبل شرح حال دو نفر از زنان صالح مريم و آسيه همسر فرعون و دو نفر از زنان ناصالح (همسر نوح و همسر لوط) را بيان كرده است و در واقع به زنان مسلمانان به خصوص همسران پيامبر هشدار مى‏دهد كه خود را با گروه اول هماهنگ كنند، نه گروه دوم.
          درباره اينكه مراد از تحريم چيست. علامه طباطبايى گفته كه مراد تحريم از طرف خدا نبوده بلكه تحريم به وسيله نذر و سوگند بود. علامه ادامه مى‏دهد كه زيرا پيامبر نمى‏تواند چيزى را كه خدا حلالش كرده برخود و يا بر همه تحريم كند.

نوشتن دیدگاه