معرفى سوره[1]
[1] .  سوره مباركه حديد پنجاه و هفتمين سوره قرآن كريم است در ترتيب فعلى و نود و چهارمين
سوره‏اى است كه پس از سوره زلزله و پيش از سوره محمد  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در مدينه منوره بر پيامبر گرامى اسلام  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نازل شده است و مشتمل بر 29 آيه و544 كلمه و 2476 حرف است.
          اين سوره را به اين مناسبت حديد [= آهن] مى‏نامند كه اين كلمه در آيه 25 اين سوره آمده است. دومين سوره از سوره‏هاى هفتگانه مسبحات است كه با تسبيح و نيايش الهى يعنى سبح للّه‏ آغاز مى‏گردد. از نظر حجم از سوره‏هاى مُفصلات از گروه طوال و كمى كمتر از يك حزب است.
          محتواى سوره با توجه به اينكه در مدينه منوره نازل شده است طبعاً با آهنگ و سوره‏هاى مدنى همراه است و علاوه بر تحكيم پايه‏هاى عقيدتى به دستورهاى عملى متعددى در زمينه‏هاى اجتماعى و حكومتى مى‏پردازد.
          آغاز سوره با تسبيح و تمجيد الهى است و بحث جامع و جالبى پيرامون توحيد و صفات خدا دارد و در حدود بيست صفت از صفات الهى را منعكس مى‏سازد كه درك آن‏ها انسان را در سطح بالاى معرفت الهى قرار مى‏دهد. به خلقت آسمان و زمين در شش روز اشاره‏اى دارد و از عظمت قرآن، اين نور الهى سخن مى‏گويد. هدف از نزول آن را خروج انسان از ظلمات به سوى نور دانسته و با امر مردم به انفاق در راه خدا و توصيه بر قرض دادن و اجر و ثواب آن، اين قسمت را پايان مى‏دهد . [آيات 1 ـ 11]
          در قسمت ديگر و ادامه مباحث گذشته از وضع مؤمنان و منافقان در قيامت سخن مى‏گويد كه گروه اول در پرتو نور ايمان راه خود را به سوى بهشت مى‏گشايند و راهى بهشت جاودان خواهند شد و به رستگارى بزرگ نائل خواهند آمد. در مقابل، گروه دوم در ظلمات شرك و كفر مى‏باشد و به بيان حالات آن‏ها در آن روز مى‏پردازد كه جايگاه آتش براى ايشان است. [آيات 12 ـ 17]
          بخش مهمى از اين سوره پيرامون انفاق در راه خداست كه بى‏ارزشى اموال دنيا را بيان مى‏كند و با مثال بسيار زيبا و گويا به بيان اين مطلب مى‏پردازد و تأكيد دارد كه همه به سوى مغفرت الهى پيشى گيرند چرا كه هر مصيبتى به انسان مى‏رسد از ناحيه خود اوست و در ادامه اين بخش از بخل ورزيدن نهى مى‏كند و خدا را بى‏نياز از هر كس و هر چيز مى‏داند. [آيات 18 ـ 24]
          در قسمت پايانى سوره مسئله هدف بعثت و ارسال رسل را مطرح مى‏كند و هدف اصلى را برپايى عدالت و قسط دانسته و به يكى از نعمت‏هاى الهى (آهن) اشاره دارد كه براى مردم در آن سودهاى زيادى است كه در ادامه دوباره به دو تن از رسولان الهى، نوح و ابراهيم اشاره مى‏كند و مسئله رهبانيت و انزواى اجتماعى، مورد مذمت قرار گرفته و جدايى خط اسلام از آن مشخص شده است. همه را به مهربانى و ترحم نسبت به هم سفارش مى‏كند و در نهايت با امر به تقواى الهى و اين نكته كه فضيلت و بزرگى به دست خداست، به هر كه خواهد عنايت مى‏كند، سوره را پايان مى‏دهد. [آيات 25 ـ 29]

نوشتن دیدگاه