الْحَمدُ وَ الشُكرُ لكَ يا ربَّ العالمين
وَالصَّلاةُ وَالسَّلامُ لِنَبَيِّكَ سَيِّدِ الْمُرسَلين وَ لِأوصيائكَ ساداتِ
أهلِ الْجَنّةِ أجمَعِينَ وَاللعنُ والْعذابُ لأعدائِهِم إلى يَوْمِ الدِّينِ.
 
سورة الذاريات، مكيّة و هي ستّون آية
معرفى سوره[1]
[1] .  سوره ذاريات پنجاه و يكمين سوره مباركه قرآن كريم است در ترتيب فعلى و شصت و هفتمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره مرسلات و قبل از سوره غاشيه در مكه مكرمه بر پيامبر اسلام نازل شده و مشتمل بر شصت آيه و 360 كلمه و 1287 حرف مى‏باشد . كلمه ذاريات به معناى بادهاست و فقط يك بار در قرآن به كار رفته است . هفتمين سوره از سوره‏هايى است كه با سوگند آغاز مى‏شوند و با پنج سوگند پياپى آغاز مى‏گردد. از نظر حجم از سوره‏هاى « طوال مفصلات » و در حدود نيم حزب است .
          اين سوره درسرآغاز متعرض مسئله معاد و انكار مشركين نسبت به آن شده است و با اين مسئله نيز ختم مى‏شود و از اين جهت متعرض معاد شده كه روز جزاست و كسى كه وعده آن را داده خداى تعالى است و خداى تعالى يگانه رب ايشان است و وعده او صدق است و در آن شكى نيست .
          در ابتداى سوره، خداوند چهار قسم ياد مى‏كند كه وعده الهى حق است و روز قيامت آمدنى است و بحث سرگردانى مردم در امر معاد را مطرح مى‏كند و حرف زدن در رابطه با معاد را بدون دليل و برهان مطرود مى‏داند و عذاب منكرين معاد را كه آتش جهنم است بيان مى‏كند و در ادامه به اوصاف پرهيزكاران پرداخته و بهشت را پاداش ايشان مى‏داند . [آيات 1 ـ 19]
          در بخش ديگرى از سوره، در آيات متعدد به تعدادى از نشانه‏هاى دلالت كننده بر وحدانيت خداى تعالى در ربوبيت و نيز برگشت امر تدبير در آسمان و زمين و مردم و ارزاق آنان به خداى سبحان اشاره مى‏كند . [آيات 20 ـ 23]
          در ادامه و تكميل مباحث گذشته از داستان فرشتگانى كه ميهمان ابراهيم شدند و مأمور درهم كوبيدن شهرهاى قوم لوط بودند بحث مى‏كند و اشاره كوتاهى به داستان موسى و قوم عاد و ثمود و قوم نوح دارد و به اين وسيله كافران و مجرمان ديگر را هشدار مى‏دهد و به تعدادى از آيات آفاقى براى استدلال بر معاد و توحيد اشاره مى‏كند. از جمله خلقت آسمان و گسترش زمين و خلقت جفت جفت موجودات، تا همه متنبه شوند و جز خداى يگانه خدايى انتخاب نكنند . [آيات 24 ـ 51]
          در بخش پايانى سوره به همان مطالبى كه سوره با آن آغاز شده بود برگشت شده كه همان انكار معاد و معارضه با مقام رسالت با سخنانى مختلف بود و در اين قسمت مبارزه اقوام متعصب و لجوج را با انبياى گذشته بازگو كرده و پيامبر اسلام را كه در برابر مخالفين سرسخت قرار داشت از اين طريق دلدارى مى‏دهد و دعوت به استقامت مى‏كند و پيامبر را دستور مى‏دهد كه او تذكر دهنده‏اى است كه بايد همه را متنبه گرداند كه اين تذكر به حال مؤمنين نافع خواهد بود و هدف خلقت راعبادت خداى تعالى مى‏داند و با اين جمله كه « واى بر كسانى كه كفر ورزيدند از آن روزى كه وعده‏اش به ايشان داده شده » سوره را پايان مى‏دهد . [آيات 52 ـ 60]

نوشتن دیدگاه