معرفى سوره[1]
[1] .  سوره دخان چهل و چهارمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و شصت و چهارمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره زخرف و قبل از سوره جاثيه در مكه معظمه بر پيامبر گرامى صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله نازل شده است و مشتمل بر 59 آيه و 346 كلمه و 1431 حرف مى‏باشد و از آنجاكه در آيه دهم سوره سخن از «دخان مبين» به ميان آمده است اين سوره دخان نام گرفته است. اين سوره بيست و پنجمين سوره از سوره‏هاى بيست و نه گانه‏اى است كه با حروف مقطعه شروع مى‏شوند و پنجمين سوره از سوره‏هاى هفتگانه حواميم و از بيست و سه گانه‏اى است كه با سوگند شروع مى‏شوند و از جمله سوره ‏هاى مثانى شمرده شده است.
غرض سوره در يك جمله خلاصه مى‏شود و آن اين است كه مى‏خواهد كسانى كه به كتاب خدا شك دارند از عذاب دنيا و عذاب آخرت انذار كند و اين غرض را در اين سياق بيان مى‏دارد كه قرآن كتابى است روشن كه از ناحيه خدا نازل شده بر كسى كه او را به سوى مردم گسيل داشته تا انذارشان كند، و به اين منظور نازل كرده تا رحمتى از او به بندگان باشد و در بهترين شب نازل كرده، شب قدر كه در آن شب هر امرى به طور خلل‏ناپذير تقدير مى‏شود و لكن كفار درباره آن خود را به شك مى‏اندازند و با هوى و هوس بازى مى‏كنندو به زودى عذابى دردناك در دنيا از هر سو ايشان را احاطه مى‏كند و در اين حالت كفار درخواست دفع عذاب و ايمان آوردن مى‏كنند كه پذيرفته نخواهد شد و در ادامه به بيان توحيد و يگانگى خدا و بعضى از نشانه‏هاى عظمت او مى‏پردازد و از سرنوشت كفار و انواع كيفرهاى دردناك آنان سخن مى‏گويد و براى بيدار ساختن اين غافلان قسمتى از سرگذشت موسى عليه‏السلام و بنى اسرائيل در مقابل فرعونيان و شكست سخت آن‏ها و نابودى و هلاكشان را بيان مى‏دارد. [آيات 1 ـ 32]
 در ادامه، سوره براى تكميل مباحث گذشته مسأله انكار معاد را توسط كفار مطرح مى‏سازد و مثال قوم تبع و هلاكت آنان را بيان مى‏كند و خاطر نشان مى‏سازد كه آفرينش بدون هدف نبوده و خلقت آسمان و زمين بيهوده نمى‏باشد و همه به حق آفريده شده و هدفدار مى‏باشد. [آيات 33 ـ 40]
سرانجام در بخش پايانى سوره جداسازى مؤمنين و كفار را تذكر مى‏دهد و قسمتى از عذاب‏هاى دردناك دوزخيان و پاداش‏هاى جالب و روحپرور و جاودان پرهيزگاران و مؤمنين را بيان داشته و سوره را با بيان عظمت قرآن همانگونه كه آغاز شده بود پايان مى‏دهد. [آيات 40 ـ 59] 

نوشتن دیدگاه