با شواهد ارائه شده، نه تنها احتمالِ اسم علم بودنِ لفظ علی در آیه ی مورد بحث، به شدت تقویت می یابد، بلکه مجموعه ی شواهد ذکر شده، به ویژه با توجه به ارائه ی شاهد دوم، حتی می تواند مثبت مدعای متن نیز باشد. به هر حال یکی از نتایجِ ذیل از شواهد مطرح شده، حاصل می گردد.
1. می پذیریم که در این آیه، علم بودنِ «علیا» ظهور دارد که در این صورت، این نتیجه، مثبتِ مدعایِ متن است.
2. یا اینکه می پذیریم که دستِ کم، عَلَم دانستنِ لفظ «علی» در این آیه نسبت به وصف دانستن آن، ترجیح دارد. بنابراین حتی اگر فهم ابتدائی ما از آیه معطوفِ وصف دانستنِ لفظ علی بوده باشد، از ظهور ابتدائی معنای وصفی آن دست می­شوییم، و کاربردِ عَلَمی آن را مرجح برمی شماریم. بدیهی است که این نتیجه نیز مؤید مدعای متن است.
3. یا اینکه می گوییم، عِلمِ ما نسبت به کاربرد عَلَمی یا معنای وصفی لفظ علی در آیه ی مورد بحث، مجمل است، و نمی توانیم یکی را بر دیگری ترجیح دهیم. در این صورت، شکی نیست که برای ترجیح یکی بر دیگری نیازمندِ دلیل یا دلایلی هستیم که باید آن را در خارج از متنِ آیه جستجو کرد. شکی نیست که روایاتِ فریقین، و تناسب میان آیات الهی از مهم ترین دلایل مرجِح این امر به شمار خواهد آمد. در فصل بعدی به شواهد و دلایل روایی خواهیم پرداخت.  

نوشتن دیدگاه