وقتی شاهدی وجود داشته باشد که پیامبر گرامی اسلام (ص) ، با این حدیث در صدد بیان فضائل علی (ع) بوده است، در نتیجه شکی باقی نمی ماند که منظور متکلم از لفظِ «علی» در این عبارت ، حضرت علی بن ابیطالب بوده است .به روایت ذیل توجه بفرمایید:
أَخْبَرَنَا جَمَاعَةٌ، عَنْ أَبِي الْمُفَضَّلِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ هَارُونَ بْنِ سُلَيْمَانَ الصَّبَاحِيُّ، وَ عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مَرْوَانَ بْنِ نُقَيْشٍ الْمُقْرِئُ بِسُرَّمَنْ‏رَأَى، وَ أَبُوذَرٍّ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ الْبَاغَنْدِيُّ، قَالُوا: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يَزِيدَ الْحَنَفِيُّ الْمُؤَدِّبُ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ بْنُ هَمَّامٍ، قَالَ: أَخْبَرَنَا سُفْيَانُ بْنُ سَعِيدٍ الثَّوْرِيُّ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ بْنِ خُثَيْمٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ بَهْمَانَ، عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيِّ، قَالَ:
رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) آخِذاً بِيَدِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) وَ هُوَ يَقُولُ: هَذَا أَمِيرُ الْبَرَرَةِ، وَ قَاتِلُ الْفَجَرَةِ، مَنْصُورٌ مَنْ نَصَرَهُ، مَخْذُولٌ مَنْ خَذَلَهُ. ثُمَّ رَفَعَ بِهَا صَوْتَهُ: أَنَا مَدِينَةُ الْحِكْمَةِ، وَ عَلِيٌ‏ بَابُهَا، فَمَنْ أَرَادَ الْحِكْمَةَ فَلْيَأْتِ الْبَابَ.
جابر نقل می کند: رسول خدا را دیدیم در حالی که دستِ علی بن ابی طالب (ع) را گرفته بود و  می فرمود: این  [فرد امیرِ نیکوکاران، و کشنده ی بدکاران است. هر کس او را یاری کند، پیروز است، و هرکس او را خوار نماید، خوارشده است. سپس با صدای بلند فرمود: من شهر حکمتم، و «علی» دروازه ی آن است، بنابراین هر کس که حکمت را اراده می کند، باید از دروازه ی آن وارد شود.
همانطور که قابل ملاحظه است، عبارتِ «آخذاً بید علی» و نیز لفظ «هذا» به روشنی نشانگر آن است پیامبر در صدد بیان فضائل حضرت علی بن ابیطالب (ع) است، و درباره ی او سخن می گوید. هم چنین در حدیث ذیل، لفظِ «علی» منادی واقع شده است:
حَدَّثَنَا أَبُو مَنْصُورٍ السُّكَّرِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنِي جَدِّي عَلِيُّ بْنُ عُمَرَ، قَالَ: حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ مَرْوَانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِي، قَالَ: حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ كَثِيرٍ السَّرَّاجُ، عَنْ أَبِي خَالِدٍ، عَنْ سَعْدِ بْنِ طَرِيفٍ، عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ، عَنْ عَلِيٍّ (عَلَيْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ):
 أَنَا مَدِينَةُ الْجَنَّةِ وَ أَنْتَ بَابُهَا يَا عَلِيُّ، كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يَدْخُلُهَا مِنْ غَيْرِ بَابِهَا.[1]
پیامبر فرمود: من شهرِ بهشتم، و تو ای «علی» دروازه ی آن هستی. کسی که اعتقاد دارد از غیرِ دروازه ی آن می تواند واردِ آن شود، دروغ گفته [و باطل پنداشته] است.
            همانطور که روشن است، لفظِ «أنت» و «یا علی»، هرگونه شکی را این خصوص از میان می برد.
[1].الأمالي (للطوسي)، ص 309،المجلس الحادي عشر.

نوشتن دیدگاه