كسانى مى‏توانند در امور دينى اظهار نظر كنند كه در اين كارخبره باشند. اگر سيره معصومان: را ملاحظه كنيم، احاديث‏ بسيارى‏د ر نهى از فتواى بدون علم و اظهار نظرهاى كم‏ مايه در امور دينى‏ مى‏ يابيم. بعد از شهادت امام رضا(ع)، وضعيت‏ شيعيان مقدارى‏ متزلزل گرديد; به حدى كه برخى از بزرگان مانند يونس بن ‏عبدالرحمان نيز دچار لغزش شدند. در تاريخ آمده است: عده‏اى ازبزرگان شيعه مانند ريان بن صلت، صفوان بن يحيى، يونس بن ‏عبدالرحمان و ديگران در خانه عبدالرحمان بن حجاج در بغدادگردآمدند و در سوگ امام رضا(ع) به گريه و زارى پرداختند. يونس‏به آنان گفت: از گريه دست‏ برداريد. براى امر امامت چاره‏ اى‏ بينديشيد و ببينيد تا اين كودك(امام جواد(ع‏» بزرگ شود، چه كسى‏ عهده‏ دار امامت‏ شيعه گردد و ما مسايل خود را از چه كسى بپرسيم. در اين هنگام، ريان بن صلت ‏برخاست و گلوى يونس را فشرد و گفت: معلوم شد تو در عقيده ‏ات در مورد امامت استوار نيستى; زيرا اگرامر امامت از جانب خدا باشد، فرقى بين طفل يك روزه و پيرمردصدساله نيست. سپس حدود هشتاد نفر از بزرگان شيعه براى انجام‏ مراسم حج و ديدار با امام جواد(ع)عازم مدينه شدند. آنها هنگام‏ ورود به مدينه به خانه امام صادق(ع) كه در آن هنگام خالى ازسكنه بود. رفتند. بعد از مدتى عموى امام جواد(ع)(عبدالله بن‏ موسى)وارد شد و در صدر مجلس نشست. شخصى بلند شد و گفت: عبدالله‏ پسر رسول خدا است و هركس پرسشى دارد، از او بپرسد. او مى‏خواست‏ زمينه جانشينى عبدالله بن موسى را به جاى امام رضا(ع) فراهم ‏سازد. چند نفر از حاضران مسايلى را پرسيدند، ولى عبدالله‏ پاسخ هاى نادرست داد. شيعيان غمگين و ناراحت‏شدند و تصميم‏گرفتند. مدينه را ترك كنند. در اين هنگام، امام جواد(ع) واردشد، به پرسش هاى شيعيان پاسخ هاى درست و قانع كننده داد و خطاب‏به عمويش فرمود: عمو! از خدا بترس; چرا با اين كه در ميان امت داناتر از تو وجود دارد، اظهار نظر مى ‏كنى؟ در قيامت چه جوابى خواهى داشت؟

نوشتن دیدگاه