خدمتگزارى نيز مانند هر رفتار اجتماعى ديگر مرزى دارد و طبعا بايد به انسان هايى خدمت كرد كه اهليت خدمت را دارند، نه آنكه با ارائه خدمت، در مسير غير الهى‏شان مستحكم‏تر شوند. براى همين، اهل بيت عليهم‏السلام هرگاه ارائه خدمت به منحرفان، عامل جذب و تأليف قلوب و هدايت آنان مى‏شد، از هيچ نوع خدمت و حتى گذشت از توهينها و... دريغ نداشتند. و در كنار آن، هرگاه هم كه تشخيص مى‏دادند خدمت رسانى به يك شخص منحرف موجب تقويت و يا رسميت وى مى‏شود، از آن پرهيز مى‏كردند. نمونه‏اى از رفتارهاى امام جواد عليه‏ السلام در اين ‏باره را مى‏خوانيم:
على بن مهزيار مى‏گويد: به امام جواد عليه‏ السلام نوشتم: فدايت شوم! پشت سر كسى كه قائل به جسمانيت خداست، نماز بخوانم؟ فرمود: «لا تُصَلُّوا خَلْفَهُمْ وَلا تُعْطُوهُمُ الزَّكاةَ وَابْرَؤُوا مِنْهُمْ بَرِئَ اللّه‏ُ مِنْهُمْ (14) ؛ پشت سرشان نماز نخوانيد و چيزى از زكات به آنها ندهيد و از آنان بيزارى بجوييد كه خدا از آنان بيزار است.»

- پاورقی -

14. امالى صدوق، ص352؛ بحارالانوار، ج3، ص292؛ مباحثى پيرامون اين روايت در بحارالانوار نقل شده است.

نوشتن دیدگاه