اي پرچم نجات در آغوش؛ اي چشمه سار عاطفه را نوش؛ اي غايب ناگشته فراموش.
اي همه غم ها را تو پايان؛ اي همه دردها را تو درمان؛ اي همه نابساماني ها را تو سامان.
اي هر کجا فساد، تو هادم؛ اي هر کجا نظام، تو ناظم؛ اي هر کجا قيام، تو قائم.
اي چشمه جوشان حيات! پهنه گيتي خشکيد؛ گل بوته ها همه پژمردند، جز لاله خون رنگ دل باختگان.
شب تيره غيبت به درازا کشيد؛ درياي سياه زندگي طوفاني شد، پهن دشت انسانيت به کوير سوزان مبدل گشت ومن در اين شب تار وحشت زا لحظه هاي حضور تو را شماره مي کنم، اي زداينده غم وموعود امم.
اين نه تنها منم که در اين غار دهشت زا، دقايق انتظار تو را شماره مي کنم؛ بلکه همه پيامبران الهي در انتظار ظهور واپسين حجت خدا ثانيه شماري کرده، در آتش هجر او سوخته، در فراق جانکاهش اشک ها ريخته اند.
در تاريخ وصل وهجران ودر دفتر عشق وحرمان، محبتي چنين ديرپا ومحبوبي چنان گريزپا، چشمي نديده وگوشي نشنيده است. اينک يکهزار ويکصد وهفتاد سال تمام است که اين جذبه وناز واين راز ونياز ادامه دارد.
سرودها ودرودهاي حضرت داود (عليه السلام) که برگ هاي زرين عهد عتيق را به خود اختصاص داده، همه وصف جذبه وشور عشق توست. در هر فصلي از زبور، از ظهور موفورالسّرور، آن محبوب قرون ودهور، پايان بخش شب ديجور ومطلع صبح اميد وسرور، سخن ها گفته ونغمه ها نواخته است.
شادي آسمانيان، مسرت خاکيان، غرش درياها، به وجد آمدن صحراها، ترنم درختان جنگل، آباداني جهان، آسايش انسان وآرامش همگان، در جاي جاي اين کتاب آسماني به نمايش گذاشته شده است.(1)
هر پيامبري از پيامبران پيشين روزهاي طلايي وخواستني پيشواي موعود را براي امت خود ترسيم ونويد بهروزي وگسترش عدل مهدوي را بازگو کرده اند.
اشعياي نبي که گسترش عدل وبرچيده شدن ستم را به دست آن يگانه دوران خبر داده، ازرجعت مردگان سخن گفته ومنتظران ظهور را ستوده است.(2)
حضرت دانيال از حوادث آخر زمان به تفصيل سخن گفته، در پايان فرموده است:
(خوشا به حال آنان که انتظار کشند).(3)
حضرت حيقوق نيز نويد ظهور داده، از طول غيبتش سخن گفته وبه امت خود فرموده است:
(اگرچه تأخير نمايد، برايش منتظر باش، که البته خواهد آمد).(4)
حضرت عيسي (عليه السلام) در بيش از 50 مورد از منجي عالم سخن گفته،(5) به انتظار سازنده فرمان داده واز غفلت وبي توجهي بر حذر داشته است.(6)
رسول گرامي اسلام حضرت ختمي مرتبت (صلى الله عليه وآله وسلم) پس از مشاهده نور درخشان حجت قائم (عجل الله فرجه)، چون ستاره اي فروزان در شب معراج(7) به خيل منتظران پيوسته وبا منطق وحي از اين سوز وگدازپرده برداشته،(8) با يک دنيا شور واشتياق مي فرمايد:
(طوبي لمن لقيه، وطوبي لمن أحبه، وطوبي لمن قال به).(9)
خوشا به حال کسي که او را ديدار نمايد؛ خوشا به حال کسي که او را دوست بدارد؛ خوشا به حال کسي که به امامت او معتقد باشد.
امير بيان، پيشواي پرواپيشگان که بر فراز منبر کوفه با يک دنيا شوق وشعف از آن مير هدايت سخن گفته، مي فرمايد:
(برترين قله شرف، درياي بي کران فضيلت، شير بيشه شجاعت، ويرانگر کاخ هاي ستم، جهادگر هميشه پيروز، قهرمان دشمن شکن و..). ودر پايان، آهي از اعماق دل بر کشيده، دست روي سينه نهاده مي فرمايد: (هاه، شوقاً الي رؤيته؛ آه، چقدر مشتاق ديدار اويم).(10)
چون از ياران مهربان آن محبوب دل ها سخن مي گويد، مي فرمايد:
(ويا شوقاه الي رؤيتهم في حال حضور دولتهم).(11)
(آه، چقدر مشتاقم که آن ها را به هنگام ظهور دولتشان ديدارنمايم).
سبط اکبر امام حسن مجتبي (عليه السلام) حکومت شکوهمند آن حضرت را تشريح نموده ودر پايان مي فرمايد:
(فطوبي لمن ادرک أيامه وسمع کلامه).(12)
(خوشا به حال آنان که روزگار همايونش را درک نموده به فرمانش گوش جان بسپارند).
سالار شهيدان نيز در شب عاشورا به تفصيل از قيام جهاني آن مصلح آسماني سخن مي گويد.(13)
سيد ساجدان در مجلس يزيد در آن خطبه تاريخي خود، از مهدي موعود (عجل الله فرجه) ياد کرده، با ياد ونامش مباهات مي کند.(14)
باقر علوم اولين وآخرين خطاب به ام هاني مي فرمايد:
(فان أدرکت زمانه قرت عينک).(15)
(اگر آن روزگار ميمون را درک کني، ديدگانت روشن گردد).
صادق آل محمد (صلى الله عليه وآله وسلم) در شأن آن امام همام مي فرمايد:
(ولو أدرکته لخدمته أيام حياتي).(16)
(اگر من زمان او را درک مي کردم، همه عمر دامن خدمت به کمر مي بستم).
عالم اهل بيت، امام کاظم (عليه السلام)، به هنگام تشريح آن ايام مسعود به برادر ارجمندش علي بن جعفر مي فرمايد:
پسر جان! عقل هاي شما از درک آن ناتوان واستعدادهاي شما از دريافت آن عاجز است. اگر زنده بمانيد، آن را در مي يابيد.(17)
امام ثامن وضامن چون نام نامي (قائم آل محمد) را مي شنود، بر مي خيزد، دست بر سرمي گذارد وبراي تعجيل فرج آن بزرگوار دعا مي کند.(18)
جوادالائمه (عليهم السلام) از قيام شکوهمند آن حضرت وبرنامه هاي اصلاحي اش در مدينه منوره سخن گفته، با ياد آن، دل خود را تسکين مي بخشد.(19)
امام هادي (عليه السلام) در زندان سامرا به ياد يوسف زهرا اشک مي ريزد واز اختصاص روزهاي جمعه به آن حضرت سخن مي گويد.(20)
امام حسن عسکري (عليه السلام) نيز فرزند دلبندش را چون قرص قمر در شب بدر، به شيفتگان ودلدادگان نشان داده، خطاب به احمدبن اسحاق فرمود:
(اگر نبود که تو در نزد خدا واولياي خدا منزلت خاصي داري، فرزندم را به تو ارايه نمي دادم).(21)
جان جانان، کعبه خوبان، حجت يزدان، حضرت صاحب العصر والزمان (عجل الله فرجه) نيز هم چون پدران خود از طول غيبت در سوز وگداز است وبه شيعيان شيفته ومنتظران دل سوخته اش مي فرمايد:
(واکثروا الدعاء بتعجيل الفرج، فان ذلک فرجکم).(22)
(براي تعجيل در امر فرج فراوان دعا کنيد که فرج شما در آن است).
اين سوز وگداز براي طولاني شدن دوران غيبت را همه معصومان داشتند، که تنها به تعدادي از آن ها اشاره مي کنيم:
پيشواي پرواپيشگان بيش از دو قرن پيش از ولادت حضرت مهدي (عليه السلام) در قنوت نمازشان مي فرمود:
اللهم انا نشکو اليک فقد نبينا وغيبه امامنا، ففرج ذلک اللهم بعدل تظهره وامام حق نعرفه.(23)
بار خدايا ما به تو شکايت مي کنيم رحلت پيامبرمان وغيبت اماممان را، خدايا گشايشي فراهم نما، با عدالتي که ظاهر سازي وپيشواي حقي که شناخت داريم.
شهيد اول مي گويد:
امام صادق (عليه السلام) به شيعيان فرموده بود اين قنوت اميرمؤمنان (عليه السلام) را در قنوت هاي خود بعد از کلمات فرج بخوانند.(24)
امام باقر (عليه السلام) نيز همين مضمون را به زراره تعليم فرموده بود که در روزهاي جمعه در قنوت نمازش بخواند.(25)
امام هشتم نيز دعايي به اين مضمون به شيعيان خود آموزش داده بود که روزهاي جمعه در قنوت نمازظهر بخوانند.(26
امام جواد(27)، امام هادي(28) وامام عسکري(29) (عليهم السلام) هر کدام در قنوت نماز خود براي تعجيل در امرفرج، سپري شدن شب ديجور غيبت وگسترش عدل در زمين، به دست آن امام موعود، دعا مي کردند.
پيشواي ساجدان وزينت عابدان در صحراي عرفات در دعاي مشهور روز عرفه عرضه مي دارد:
واصلح لنا امامنا... اللهم املأ الارض به عدلاً وقسطاً... واجعلني من خيار مواليه وشيعته... وارزقني الشهاده بين يديه.(30)
خدايا امر امام ما را اصلاح فرما... خدايا زمين را به وسيله او پر از عدل وداد نما... خدايا مرا از دوستان وشيعيان برگزيده اش قرار بده... وشهادت در محضر او را به من روزي بفرما.
اين ها قطره اي از دريا، مشتي از خروار واندکي از بسيار مواردي است که پيشوايان معصوم، به هنگام نيايش درقنوت ها يا تعقيبات نمازها، از يوسف گم گشته سخن گفته، از دوران غيبتش شکوه ها نموده، در فراقش ندبه ها سرداده، براي پريشاني شيعيان در عصر غيبت، سيلاب اشک بر چهره هاي خود روان ساخته اند.

- پاورقی -

(1) عهد عتيق، مزامير، مزمور 37، بندهاي 9-18 و96، بندهاي -13.
(2) همان، اشعياي نبي، فصل 65، بندهاي 9-13 و20-18.
(3) همان، دانيال نبي، فصل 12، بندهاي 1- 5 و10-13.
(4) همان، حيقوق نبي، فصل 2، بندهاي 3- 5.
(5) در اناجيل چهارگانه وملحقات آنها 80 بار واژه (پسر انسان) تکرار شده، که تنها 30 مورد آن با حضرت عيسي (عليه السلام)تطبيق مي کند و50 مورد ديگر از منجي ديگري در آخرالزمان خبر مي دهد. (مستر هاکس آمريکايي، قاموس کتاب مقدس، ص 219).
(6) عهد جديد، انجيل لوقا، فصل 12، بندهاي 35 و36.
(7) عيون الاخبار، ج 1، ص 47.
(8) يونس، 20.
(9) کمال الدين، ج 1، ص 268.
(10) بحار الأنوار، ج 51، ص 115.
(11) اصول کافي، ج 1، ص 270.
(12) يوم الخلاص، ص 374.
(13) اثبات الهداه، ج 3، ص 569.
(14) نفس المهموم، ص 411.
(15) اصول کافي، ج 1، ص 276.
(16) نعماني، الغيبه، ص 245.
(17) کمال الدين، ج 2، ص 360.
(18) قاموس الرجال، ج 4، ص 290.
(19) اعلام الوري، ج 2، ص 243.
(20) کمال الدين، ج 2، ص 383.
(21) اعلام الوري، ج 2، ص 248.
(22) طبرسي، احتجاج، ج 2، ص 471.
(23) مستدرک وسايل، ج 4، ص 404.
(24) ذکري، ص 184.
(25) مصباح المتهجد، ص 366.
(26) جمال الاسبوع، ص 413.
(27) بحار الأنوار، ج 85، ص 226.
(28) مهج الدعوات، ص 62.
(29) همان، ص 64.
(30) مصباح المتهجد، ص 698.

نوشتن دیدگاه