" مسعودى " در صفحه " 194 جلد دوم " مروج الذهب "، هاشميات را از كميت دانسته و به ذكر آن پرداخته است و " ابو الفرج " و " سيد عباسى " گفته اند: قصه كميت " هاشميات "، از بهترين و برگزيده ترين اشعار اوست.
" آمدى " و " ابن عمر بغدادى " گفته اند: اشعار كميت بن زيد درباره خاندان پيغمبر "ص" مشهور است و آن بهترين شعر اوست و " سندوبى " گفته است: كميت از بهترين شاعران دولت اموى است، وى مردى دانا به لغات عرب و روزگار آنان بود، و از بهترين و برترين شعرهاى او هاشميات است و آن قصائدى است كه در آن از خاندان پيغمبر "ص" به نيكى ياد كرده است.
" ابو الفرج " در جلد 15 صفحه 124 " اغانى " به اسناد خود از " محمد بن على نوفلى " آورده است كه گفت: از پدرم شنيدم كه مى گفت: چون كميت به شاعرى پرداخت، نخستين شعرى كه گفت هاشميات بود و آن راپنهان مى داشت.
سپس به نزد " فرزدق بن غالب " آمد و گفت: اى ابا فراس " تو بزرگمرد مضر و شاعر آن قبيله اى، و من برادر زاد تو كميت بن زيد اسدى ام، فرزدق گفت: راست گفتى، تو برادر زاده منى. حاجتت چيست؟ گفت: بر زبانم آمده و شعرى گفته ام كه دوست دارم بر تو عرضه كنم تا اگر خوب است مرا به نشر آن فرمان دهى و اگر بد است مرا به پنهان داشتنش وادارى، و تو خود از همه به نهان دارى آن بر من اولى ترى.
فرزدق گفت: اما خردت، كه خوب است اميدوارم شعرت نيز به اندازه عقلت باشد، بخوان آنچه را كه سروده اى. كميت خواند:
" شادمانم اما اين شادى از شوق سپيد تنان نيست.
" فرزدق گفت: اى برادر زاده، پس به چه سر خوشى؟
كميت گفت: ببازى نيز شائق نيستم، مگر پير مرد سپيد موهم ببازى مى نشيند؟
فرزدق گفت: آرى بازى كن كه اكنون وقت بازى تو است.
كميت سرود:
سرا و رسم خانه اى مرا سر گرم نكرده، و انگشتان رنگ از حنا گرفته اى بشاديم ننشانده است.
فرزدق پرسيد: پس چه چيز ترا به طرب مى آرد اى برادر زاده؟
گفت:
اين شوق از پرندگان فرخنده و شومى كه صبح و شام به فرخندگى يا شومى بر من گذشته اند، نيز نيست.
فرزدق گفت: آرى تطير مزن.
كميت گفت:
و ليكن من به صاحبان فضيلت و پارسائى و به بهترين مردم شائقم، و خير، خواستى است.
فرزدق گفت: اينها كيانند؟
گفت:
سپيد بختانى كه در ره خيرى كه به من رسد، به مهر آنان به خداوندتقرب مى جويم.
فرزدق گفت: واى برتاو آسوده ام كن. اينها كيانند؟
كميت گفت:
اينان بنى هاشم و خاندان پيغمبرند كه خشنودى و خشم من به آنان و براى آنان است.
در برابر ايشان فروتنم و از سر مهر پر و بال خود را بجانب فرود آورده ام كه هر دو سوى آن شايستگى و مهربانى است، من دوستدار آنانم هر چند مورد و خشم و سر زنش اين و آن باشم.
دشمنان به من مى تازند و من نيز به آنان و اين منم كه در اين ميان به آزار و سرزنش گرفتارم.
 فرزدق گفت: برادر زاده شعرت را منتشر كن، آرى منتشر كن كه بخدا سوگند تو شاعر تر از همه گذشتگان و باز ماندگى. مسعودى در صفحه 194 جلد 2 " مروج الذهبش " و عباسى در صفحه 26 جلد 2 "المعاهد" اين روايت را آورده اند.
" كشى " در صفحه 134 رجالش به اسناد خود از " ابى مسيح عبد الله بن مروان " از جوانى روايت كرده است كه گفت:
در ميان ما، بنده اى از بندگان صالح خدا بود كه راوى شعر كميت يعنى هاشميات او بود، و آن اشعار از وى مسموع مى افتاد. و بدان دانا بود ولى بيست و پنج سال خواندن آن اشعار را ترك كرد و ديگر روايت وانشاد آن را حلال نمى پنداشت.
پس از چندى خواندن آن را از سر گرفت به وى گفتند: مگر تو نبودى كه خواندن اشعار كميت را رها كرده و از آن كناره گرفته بودى، گفت: چرا. اما خوابى ديدم كه مرا به اعاده آن اشعار وادار كرد. گفتند: چه خوابى؟ گفت به خواب ديدم كه گويا قيامت برپا شده و گوئى در محشرم و منشورى به من دادند " ابو محمد " گفت: به مسيح گفتم منشور چيست؟ گفت: صحيفه. آن را گشودم و در آن چنين بود: بسم الله الرحمن الرحيم، نام آن دسته از دوستان على بن ابى طالب "ع" كه به بهشت مى روند. در سطر اول آن نگاه كردم نام كسانى بود كه آنها را نمى شناختم، به سطر دوم نگريستم آن نيز چنين بود. به سطر سوم و چهارم نظر انداختم. نام كميت بن زيد اسدى آنجا بود. و همين خواب مرا به اعاده آن اشعار وادار كرد.
" بغدادى " در جلد 1 صفحه 87 " خزانه الادب " گفته است: خبر اين قصيده كميت يعنى قصيده اى كه سر آغازش اين بيت است " الا حيث عنايا مدينا " به خالد قسرى رسيد، گفت: بخدا سوگند او را بكشتن مى دهم سپس 30 كنيز بسيار زيبا خريد و قصائد كميت "هاشميان" را به آنها ياد داد و آنان را مخفيانه با برده فروشى براى هشام بن عبد الملك فرستاد هشام بن عبد الملك فرستاد هشام آنها را خريد روزى قصائد ياد شده كميت را براى هشام خواندند و او به خالد كه در آن هنگام كار گزارش در عراق بود، چنين نوشت: سر كميت را براى من بفرست. خالد كميت را دستگير كرد و به زندان افكند كميت زن خود را فرا خواند و لباس او را پوشيد و او را بجاى خويش نهاد و خود از زندان گريخت چون خالد خبر يافت خواست زن را سياست كند بنى اسد گرد آمدند و گفتند ترا بر زن فريب خورده خاندان ما راهى نيست.
خالد از آنها ترسيد و زن را رها كرد. " ثعالبى " در صفحه 171 " ثمار القلوب " گفته است: از خوارزمى چنين بياد دارم كه مى گويد:
هر كس حوليات زهير، اعتذارات نابغه، اهاجى حطيئه، هاشميات كميت نقائض جرير و فرزدق، خمريات ابى نواس، زهريات ابى العتاهيه، مراثى ابى تمام و بدايع بحترى و تشبيهات ابن معتز، روضيات صنوبرى، لطائف كشاجم و قلائد متنبى را خواند و به شعر و شاعرى ره نيافت به جوانى مرساد و عمرش دراز مباد.
بسيارى از شعرا، هاشميات را تخميس كرده اند كه شيخ ملا عباس زيورى بغدادى و علامه شيخ محمد سماوى و سيد محمد صادق آل صدر الدين كاظمى، از آن جمله اند. و استاد محمد محمود رافعى مصرى هاشميات را شرح كرده و در آن شرح و مقدمه اش در گزارش زندگى كميت خوب كار كرده و نيكو از عهده بر آمده است، وى گويد:
" الهاشميات هى مختار الكلام و من رائق الشعر و شيقه و جيد القول و طريفه احسن فيه كل الاحسان و اجاد كل الاجاده ".
و استاد محمد شاكر خياط نابلس نيز هاشمى را شرح كرده است.

نوشتن دیدگاه