اى خواننده ى گرامى اكنون كه اصل خطبه ى فدكيه را با شرح لغات و ترجمه و سند اعتبار او را در جلد أول قرائت فرمودى فعلا بايد نظرى در أطراف عمل شيخين از روى انصاف بنمائى اگر تصرف آنها فدك را مقرون بصدق و صواب بوده فلله درهما و اگر از روى ظلم و طغيان آن را غصب كردند البته ظالم و جفاكار مستحق خلافت نيست، و اقتداى به پيشواى ظالم موجب خلود در نار است و اكنون بر ماست كه ثابت بنمائيم با براهين قاطعه كه شيخين ظلما فدك را غصب كردند و حق فاطمه ى مظلومه را پايمال نمودند تا كسى را مجال انكار نباشد يا چون منكر شمس در رابعة النهار باشد.
اول در جلد أول بيان شد كه رسول خدا (ص) در حيوة خود فدك را نحله و عطيه ى فاطمه نمود و در مدت سه سال و كسرى در تحت تصرف فاطمه بود و اعلام سنت به اين مطلب معترفند از آن جمله ثعلبى در تفسير خود و ياقوت حموى در معجم البلدان در ترجمه ى فدك و جوهرى در كتاب سقيفه و عمر بن شيبه و عبدالرحمن بن صالح به شهادت ابن أبى الحديد در شرح نهج البلاغه و محمد بن عبدالكريم شهرستانى در ملل و نحل و صاحب كتاب تاريخ آل عباس و واقدى و بشر بن وليد و ابن حجر در صواعق و أبو هلال عسكرى در كتاب اخبار الاوائل و حاكم ابوالقاسم حسكانى و ابن ابى الحديد و غير ايشان همه اعتراف دارند كه رسول خدا در حيوة خود فدك را نحله ى فاطمه قرار داد پس هرگاه به اعتراف اين اعلام سنيه فدك نحله و عطيه ى پيغمبر به فاطمه بود و به اجماع امت سالها در تحت تصرف فاطمه بود پس تصرف كردن ابوبكر فدك را غصب است و جاى هيچ گونه شك و ريبى نخواهد بود كه به فاطمه ظلم نمودند و تمسك به حديث مجعول نحن معاشر الانبياء مورد نداشته و عنقريب بطلان او را خواهى شنيد.
دوم رد كردن بعضى خلفا فدك را خود بهترين دليل است كه ابوبكر ظلما و جورا فدك را تصرف كرد و فاطمه را از حق خود محروم نمود چه آنكه اگر اين فدك صدقه ى مسلمانان بود رد كردن موضوع نداشت و علمائى كه نام برده شد تصريح دارند كه اول كسى كه فدك را رد كرد عمر بن عبدالعزيز بود و ابو هلال عسكرى در كتاب اخبار الاوائل گفته كه اول كسى كه فدك را رد كرد عمر بن عبدالعزيز بود، و در بعضى روايات چنين وارد شده است كه چون خواست فدك را به بنى فاطمه رد كند قريش و قضاة بنى اميه و علماء ايشان نزد او جمع شدند و او را از اين كار منع كردند كه اين طعن بر ابوبكر و عمر مى شود، عمر بن عبدالعزيز گفت آنچه صحيح در نزد من است و شما نيز به آن عالميد اين است كه فاطمه ادعا نمود فدك را و حال آنكه در تصرف او بود و او كسى نبود كه افترا به رسول خدا ببندد با اينكه على و ام ايمن شهادت دادند و حضرت فاطمه صادقه است اگر چه اقامه ى بينه هم ننمايد زيرا كه او سيده ى زنان اهل بهشت است و من فدك را رد مى نمايم به سوى ورثه ى او و تقرب مى جويم به اين عمل خودم به رسول خدا و اميد دارم كه فاطمه و حسنين در روز قيامت مرا شفاعت بنمايند پس فدك را به امام محمد باقر (ع) تسليم داد و اين فدك در دست بنى فاطمه بود تا يزيد بن عبدالملك آن را غصب نمود و در دست بنى اميه بود تا ابوالعباس سفاح خليفه شد و او فدك را رد كرد چون منصور خليفه شد در مرتبه ى سوم غصب نمود و به قولى پسرش مهدى رد كرد به موسى بن جعفر (ع) تا پسرش هادى خليفه شد و آن را غصب كرد و در دست بنى العباس بود تا مأمون خليفه شد و او علما و قضاة عامه را جمع كرد و در موضوع فدك با آنها مناظره نمود و اقرار از آنها گرفت كه فدك مخصوص فاطمه است و آن را به بنى هاشم رد كرد. ياقوت حموى در ترجمه ى فدك گويد در آن روز دعبل خزاعى اين شعر بگفت:
أصبح وجه الزمان قد ضحكا     برد مأمون هاشما فدكا
(و عمر رضا) كحاله در كتاب اعلام النساء در ترجمه ى حضرت زهرا اضافه كرده كه بعد از مأمون متوكل تصرف كرد، و بعد از متوكل پسرش منتصر رد كرد، و الله العالم.
سوم كافى است در تحقيق و ثبوت غاصب و ظالم بودن شيخين بعد از اغماض از اخبار متواتره در اين باب كلام بلاغت نظام اميرالمؤمنين عليه السلام به اعتراف جميع شراح نهج البلاغه از شيعه و سنى كه آن حضرت فرمود «كانت فى أيدينا فدك من كل ما أظلته السماء فشحت عليها نفوس قوم و سخت عنها نفوس قوم آخرين و نعم الحكم الله»
يعنى در دست ما بود فدك از آنچه آسمان بر آن سايه افكنده پس حسد بردند و بخل كردند گروهى و گذشتند از آن نفوس قوم ديگر كه آل محمد باشند و خداى خوب حاكمى است كه در قيامت بين ما و ايشان حكم خواهد فرمود.
چهارم بعد از ثبوت عصمت فاطمه عليهاالسلام به آيه و روايت كه در ذيل آيه ى تطهير چنانچه در جلد أول مفصلا بيان شد بر ابوبكر واجب بود كه هنگام دعواى فاطمه بدون شاهد و بينه فدك را رد كند پس ابوبكر يا جاهل به شأن نزول آيه ى تطهير بود يا هم معاند و هم ظالم و در صورت جهل أميرالمؤمنين او را تنبيه نمود و همچنين ام سلمه و ام أيمن كه بعد از اين بيان خواهد شد پس متعين است كه شيخين ظالم و معاند بودند بدون شبهه و دعواى فاطمه به اخبار اهل سنت ثابت و محقق است
ياقوت حموى در معجم البلدان در ترجمه فدك و ابى داود سجستانى در صحيح خود و مسلم در صحيح خود در كتاب جهاد و حميدى در جمع بين صحيحين و صاحب جامع الاصول و محمد بن عبدالكريم شهرستانى در ملل و نحل در خلاف ثالث و نورالدين سمهودى در كتاب وفاء الوفاء باخبار دار المصطفى و خواجه محمد پارسا در فصل الخطاب و ابن حجر در صواعق در دو موضوع و فخرالدين جهرمى در ترجمه صواعق فصل پنجم از باب اول و ايضا در باب دوم ترجمه ى صواعق و محب الدين طبرى در رياض النضرة و يبنى شافعى در كتاب الاكتفاء و احمد بن ابى طاهر در بلاغت النساء و ابن ابى الحديد و ديگران همه اين دعواى فاطمه را نقل كردند و كسانى كه خطبه ى فاطمه را نقل كردند همان خطبه ى شريفه دعواى فاطمه است. در كتاب مغازى از صحيح بخارى در غزوه ى خيبر به اين عبارت روايت كرده.
«أرسلت فاطمه الى ابى بكر تسأل ميراثها و ما بقى من خمس خبير فمنعها ابوبكر فوجدت فاطمة فلم نزل بذلك حتى توفيت و اوصت عليا ان يدفنها ليلا فدفنها على ليلا و لم يعلم بذلك ابابكر و عمر».
يعنى فرستاد فاطمه ى زهراء بسوى ابوبكر و مطالبه ى ميراث خود را فرمود و آنچه از خمس غنايم خيبر به جاى مانده بود فرمود آن را به ما رد كن ابوبكر اعتنائى به درخواست فاطمه نكرد و او را از حق خود محروم كرد فاطمه از او در غضب شد و تا زنده بود بر ابوبكر خشمناك بود تا از دنيا رفت و هنگام وفات با على عليه السلام وصيت كرد كه مرا در شب دفن كن و آن حضرت او را در شب دفن نمود و ابوبكر و عمر را اطلاع نداد.
پنجم آن كه طلب بينه از فاطمه سلام الله عليها غلط محض است و اگر خصم بگويد ابوبكر در اجتهاد خود خطا كرد و خطاى در اجتهاد معفو است مى گوئيم اجتهاد در چنين مقامى از مجتهد مسموع نيست صاحب كفاية الموحدين مى فرمايد بعد از اغماض از اينكه فاطمه ذواليد است و طلب نمودن بينه از ذواليد غلط است فرض مى كنيم كه مجرد ادعا بوده است مع ذلك لازم بود به حكم عقل تصديق نمودن آن مخدره را براى اينكه آن مخدره معصومه بود و عصمت او مانع از كذب او بود و بالضروره قطع به صدق او حاصل بود پس با اين احوال طلب بينه كه حجيت او از بابت اماره ى ظنيه است به صدق مدعى وجهى نداشت و خطاء محض بود و از اين جهت است كه اقرار مقدم است بر بينه و اقواى از او است.

نوشتن دیدگاه