سزاوار نيست كه هيچيك از مجالس انسان، از ذكر خالى باشد و بدون آن از جايش بر خيزد. ابو بصير از حضرت صادق - عليه السلام - روايت كرده است كه فرمود:
648 - ما اجتماع قوم فى مجلس لم يذكروا الله و لم يذكرونا الا كان ذلك المجلس حسره عيهم يوم القيامه، ثم قال: ابو جعفر - عليه السلام -: ان ذكرنا من ذكر الله، و ذكر عدونا من ذكر الشيطان.
يعنى: هيچ قومى در مجلسى گرد هم جمع نشدند كه نه خدا ياد شود و نه ما (اهل بيت) مگر اينكه روز قيامت آن مجلس، موجب حسرتشان مى گردد. آنگاه گفت: امام باقر - عليه السلام - فرمود: ذكر ما، ذكر خداست و ذكر دشمنان ما ذكر شيطان است.
و از آن حضرت است كه:
649 - من اراد ان يكتال بالمكيال الاوفى فليقل اذا اراد القيام من مجلسه: سبحان ربك رب العزه عما يصفون، و سلام على المرسلين، و الحمد لله رب العالمين.
يعنى: هر كس كه مى خواهد پيمانه اعمالش پر باشد، هنگام برخاستن از جايش بگويد: منزه است خداى عزيز از اينكه به وصف در آيد. و سلام بر فرستادگانش. و حمد و ستايش مخصوص خداوند رب العالمين است.
حسين بن ابى الحسن ديلمى از پيامبر اكرم - صلى الله عليه و آله و سلم - روايت كرده است فرمود:
650 - ان الملائكه يمرون على حلق الذكر فيقومون على رووسهم و يبكون لبكائهم و يومنون لدعائهم، فاذا صعدوا السماء يقول الله تعالى: يا ملائكتى، اين كنتم؟ و هو اعلم، فيقولون: يا ربنا، انا حضرنا مجلسا من مجالس الذكر فراينا اقواما يسبحونك و يمجدونك و يقدسونك و يخافون نارك، فيقول الله سبحانه: يا ملائكتى، ازووها عنهم و اشهدكم انى قد غفرت لهم و امنتهم مما يخافون فيقولون: ربنا ان فيهم فلانا و انه يذكرك، فيقول: قد غفرت له بمجالسته لهم فان الذاكرين من لا يشقى بهم جليسهم.
يعنى ملائكه الهى بر حلقه هاى ذكر كه مى گذرند، بالاى سرشان مى ايستند، با گريه آنها گريه مى كنند و بر دعاهايشان آمين مى گويند. و وقتى كه به سوى آسمان مى روند، خداوند متعال مى گويد: اى ملائكه من! كجا بوديد؟ - با اينكه خود بهتر مى داند - مى گويند: ما در مجلسى از مجالس ‍ ذكر حاضر شديم، گروههايى را ديديم كه تو را تسبيح و تمجيد و تقديس ‍ كرده، از آتشت مى هراسيدند.
در اينجا خداوند سبحان مى گويد: اى ملائكه من! آتش را از آنان دور كنيد و شاهد باشيد كه من اينان را آمرزيدم و از آنچه كه مى هراسند، ايمانشان دادم. ملائكه مى گويند: پروردگارا! در بين اينان فلان كس هست كه ذكر تو را نداشت. ذات اقدس الهى مى فرمايد: او را هم بخشيدم، چون با اين جمعيت همنشين شد، هرگز كسى كه همنشين ذاكرين باشد، به شقاوت نخواهد رسيد.
----------------------------------------------------------------------------
جمال و السالكين شيخ احمد بن فهد حلى (قدس سره الشريف)
ترجمه: حسين غفارى ساروى

نوشتن دیدگاه