حسين على پور
يكى ديگر از ثمرات و فوايد مهمّى كه بر وجود امام در ميان بندگان خدا مترتّب است، اين است كه وجود شخصيّتى بزرگ و ملكوتى و معصوم كه آگاه از حال مردم است،
در ميان افرادى كه اعتقاد به امامت و رهبرى وى دارند و او را از هر كس ديگر نسبت به خود مهربان تر و دلسوزتر مى دانند، موجب دلگرمى و قوّت روحى براى آنها است، و هر نوع يأس و نوميدى را از ايشان دور مى كند و آنان را به آينده اى روشن و ارزشمند اميدوار مى سازد; اميدى كه در انتظار دميدن صبح دولت كريمه و عدالت گستر وى لحظه شمارى مى كنند و توفيق درك حضور حضرتش را از خداوند متعال درخواست مى نمايند.
به عبارت ديگر، وجود امام، نقطه اتّكايى است براى بندگان خدا كه در هنگام مواجه شدن با حوادث هولناك، به وى پناه برند و به عنوان پناهگاهى چاره ساز و آرام بخش از وجود امام منتفع گردند و به تلاش وكوشش خويش در راستاى نيل به اهداف الهى و اسلامى ادامه دهند.
از اميرالمؤمنين(عليه السلام) نقل شده است كه فرمودند:
«كنّا إذا احمرّ البأس اتّقينا برسول اللّه، فلم يكن أحدٌ منّا أقرب إلى العدوّ منه; ما در هنگام شدايد و سختى هاى جنگ و محاربه با دشمنان خدا، به پيامبر پناه مى برديم. آن حضرت از همه ما به دشمن نزديك تر بود»(1).
---------------------------------------
(1) نهج البلاغه، جمله نهم از كلمات غريبه.
-----------------------------------------------
www.m-mahdi.com