147  « الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ »
ترجمه :
147 . حق از جانب پروردگار توست ؛ پس از شك كنندگان مباش .
تفسير :
ميزانِ « حقّ » و باطل همين است ، آنچه از جانب پروردگار باشد حق است ؛ زيرا از روى حكمت و مصلحت و به مقتضاى عدل است و آنچه از روى هوا و هوس و القاى شياطين و قياس و استحسان[1] باشد باطل است و طريق تشخيص آن ، آيات قرآنْ و اخبارى كه به طور قطع از پيغمبر و ائمه اطهار عليهم‏ السلام صادر شده و براهين عقليه قطعيّه مى ‏باشد. و البته پس از آنكه به يكى از اين طريق سه گانه ثابت شد كه از جانب پروردگار است ديگر جاى شك در آن نيست ، اگر چه پى به حكمت و مصلحت آن نبرد و يا مطابق نظريّه او نباشد ؛ زيرا اجتهاد مقابل نصّ غلط است .
و خطاب در آيه اگر چه متوجه به نبى اكرم است ، لكن مقصود امت است ؛ زيرا ساحت قدس نبى و مقام عصمت او مانع از شك است ، چنانچه اكثر خطاب‏ هاى قرآن از اين قبيل است .
-------------------------------------------------------
[1] .  ترك قياس توسط قاضى يا فقيه و انتخاب آنچه براى مردم آسان است بر اساس ذوق وسليقه خود. فرهنگ بزرگ سخن : واژه « استحسان ».

نوشتن دیدگاه