اشارات :: دی 1384، شماره 80
محمد کاظم بدرالدین
واژه‏ای از غربت، با فاصله از حماسه عاشورا در کوفه افتاده است. حالا که میدان نبرد کربلا برای مسلم رقم نخورد، حاشا که این کوچه ‏هایِ تنگ، حمایت و استقامت را از او بگیرند!
مورخان را بیاورید تا بنگارند یک‏تنه در مقابل بی‏ وفایی و مهمان ‏کُشیِ کوفیان ایستاد و یکه‏ تازی و ثابت‏ قدمی ‏اش، تکذیب صادقانه ‏ای بود بر هزاران نامه ‏ای که برای حسین بن علی علیه ‏السلام نوشتند!
مورخان را بگویید از تمامِ شهر، «طوعه» را زن بنویسند و آیندگان او را مردترین بخوانند که به رویِ تنهایی مسلم، دربِ میزبانی گشود. بیعت گریِ ابتدایِ کوفیان چقدر به لطیفه می‏ماند که می‏خواستند هویتِ اصلیِ خویش را به پشت پرده بکشانند!
شروعِ کوفیان از جوان‏ هایِ به اصطلاح پا در رکابِ مسلم بود. نزاع می‏کردند اینکه مقدم باشند و بنشینند و زانو بگیرند برای سوار شدنِ مسلم. اما دیری نپایید که سفیر سرخِ حسینی، نقاب از چهره تک تک آنان برداشت و به دست لحظه ‏های خشونت و نامردی، به دارالاماره کشیده شد.
تنها سلول‏های مسلمِ غریب، مضطرب از فردای حسین بود که در این حجمِ بی‏وفایی، روزی یاری می‏طلبد.
مورخان را بگویید بنویسند: شهد شهادت آن‏قدر برای مسلم بن عقیلِ تشنه، شیرین و گوارا بود که گویا آن جام را دوبار نوشید. (از سویی سرش را جدا کردند و دیگر مرتبه پیکر مطهرش را از ارتفاع کاخ، به زمین افکندند).
مسلم، قطرات خونش را به مظلومیِ مولای غریبش حسین علیه‏ السلام گره زد و جسارت‏های زیادِ «ابن زیاد» ماندگار شد.
چشمانِ نهم ذیحجه دید که کینه ‏های خود را از کشته مسلم هم دریغ نداشتند. کوفیانِ بی‏وفا نشان دادند که در همیشه جهان و در گرمیِ بازار مردانگی، حرف‏ها و پیمان‏هایشان خریدار ندارد.
مسلم، دیباچه کتاب پرتیراژِ کربلاست.

نوشتن دیدگاه