امیرالمومنین علیه السلام مسیر حرکت را ادامه داد تا به نزدیکی رقه و جایی به نام بلیخ رسید در آنجا نهری بزرگ بود. علی علیه السلام به لشکر گفت در کنار آن نهر فرود آیند.
راهبی در نزدیکی آن جوی، صومعه ای داشت چون لشکر امیرالمؤمنین علی علیه السلام را دید، به نزد آن حضرت آمد و به دست مبارک امیرالمومنین علیه السلام مسلمان شد، سپس گفت: یا امیرالمومنین علیه السلام در نزد مکتوبی است که از پدرانم به ارث مانده و چنین می گویند که عیسی بن مریم آن را نوشته است، تقدیم حضور می کنم تا مشاهده فرمایی، سپس نوشته را در خدمت علی علیه السلام تا آخر که بدین مضمون بود خواند:
به نام آنکه قلم بر قضا زند و حکم بر تقدیر نویسد، از تقدیرات او این که رسولی خواهد فرستاد تا کتاب و حکمت را به جهانیان تعلیم دهد، و هدایت را از ضلالت بازشناساند، رسولی که رئوف، حلیم است و خشن و تند خو نیست. بدی را به بدی پاسخ ندهد و غفو گذشت وافر دارد.
امت او جماعتی باشند حامدون در کل احوال، که زبان در تسبیح، تقدیس، تکبیر و تهلیل مشغول دارند و شکرگزار نعمت باشند، خدای تعالی رسولش را نصرت می دهد و بر همه پیروز می گرداند بعد از وفاتش، امت او اخلاف پیدا می کنند، تا این که از جانشین او شخصی به کنار این آب عبور کرده امر به معروف و نهی از منکر می کند. میان مردم به حق حکم می راند و رشوه نستاند، حب دنیا ندارد، خدا ترس، ناصح و امین است، رضای خدا را طلبد، از ملامت در راه خدا نرنجد، هر کسی پیامبر آخر الزمان را ملاقات کند و به او ایمان آورد، به بهشت رضوان راه یابد، هر کسی وصی امین و صالح او را درک کند باید او را نصرت کند. چون با دشمنانش بجنگد و در رکابش کشته شود، از شهداء گردد.
در پایان به علی علیه السلام گفت: یا امیرالمومنین! اکنون آرزوی من آن است که همراه تو باشم. و از تو جدا نشوم، تا هر مصیبت و حادثه ای بر شما حادث شود، من نیز شریک غم اندوه شما باشم، علی علیه السلام بگریست و گفت: که نام مرا در کتاب ابرار ذکر کرد.
راهب همراه امیرالمومنین به جانب صفین حرکت کرد، تا به صفین رسیدند، به میدان جنگ رفت و در میدان جنگ آنقدر پایداری کرد تا شهید شد، علی علیه السلام چون از شهادتش آگاهی یافت به اصحاب فرمود:
او را بجوید و نزد من آرید، چون به نزدیک آن حضرت آوردند، بر او نماز گزارد و دفن کرد و از خدای تعالی برای او طلب آمرزش کرد، و گفت: او از دوستان ماست.

نوشتن دیدگاه