امیرالمؤمنین (علیه السلام) از کوفه خارج شد و همین طور می رفت تا به غریین (1) رسید، و از آن جا نیز گذشت، و ما به دنبال او رفتیم تا به او رسیدیم و دیدیم که به پشت به روی زمین دراز کشید و بدن مبارکش روی زمین بود و هیچ زیراندازی نداشت.
قنبر عرض کرد: ای امیرالمؤمنین (علیه السلام) اجازه می دهی من لباسم را برای شما در روی زمین پهن کنم؟
فرمود: نه آیا این جا مگر غیر از خاک و تربت مؤمن، یا مزاحمت با مؤمن در نشیمنگاه اوست؟
اصبغ می گوید: ای امیرالمؤمنین! خاک مؤمن را می دانیم و می شناسیم که در این جا بوده و یا آن که بعداً خواهد بود، لیکن معنای مزاحمت با مؤمن را در نشیمنگاهش نفهمیدیم.
حضرت فرمود: ای فرزند نباته! اگر پرده از برابر چشم های شما کنار برود می بینید ارواح مؤمنین را در این ظهر (در ظهر کوفه که وادی السلام است) که حلقه وار به گرد خود نشسته و با یکدیگر به سخن و گفت و شنید مشغولند، در این ظهر هر مؤمن، و در وادی برهوت (2) روح هر کافری است.(3)
**************************************
1) غریین دو ستون سفید رنگی بود خارج کوفه برای علامت راه که مردمی که از خارج به کوفه می آیند در یک فرسنگی کوفه علامت کوفه را بدانند و بدین جهت نجف را أرض الغری و یا أرض الغریین می گویند یعنی دشتی که پهلوی این دو ستون واقع است.
2) یک وادی در یمن (به نقل از ج 3 - ص 275).
3) 3/235 (به نقل از بحار الانوار 6/242).

نوشتن دیدگاه