معرفى سوره[1]
[1] .  سوره طور پنجاه و دومين سوره مباركه قرآن كريم است در مصحف فعلى و هفتاد و ششمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره زمر و قبل از سوره ملك در مكه معظمه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده است. اين سوره مشتمل بر چهل و نه آيه و 313 كلمه و 1324 حرف مى‏باشد . هشتمين سوره از سوره‏هايى است كه با سوگند آغاز مى‏شوند و از نظر حجم از سوره‏هاى مُفْصلات و از گروه طوال يعنى سوره‏هاى نسبتاً كوچك و بخشى از يك حزب است .
          غرض سوره تهديد وانذار كسانى است كه هر آيتى را تكذيب نموده و همواره با حق، عناد مى‏ورزند ، مى‏خواهد اينگونه كفار را به عذابى كه براى روز قيامتشان آماده كرده بيم دهد و به همين منظور با سوگندهاى غليظ از وقوع چنين عذابى و تحقق آن در قيامت خبر مى‏دهد . ابتدا پنج سوگند ياد مى‏كند و بعد متذكر مى‏شود كه عذاب الهى حتمى است و از آن گريزى نيست و سپس پاره‏اى از صفات آن عذاب را بيان مى‏كند و تكذيب كنندگان آن را توبيخ و وعده عذابِ سخت و آتشِ جهنم مى‏دهد . [آيات 1 ـ 16]
          در مقابل، قسمتى از نعمت‏هاى اهل نعيم كه همان متقين هستند را شرح مى‏دهد كه براى آن‏ها باغ‏هاى بهشتى و حورالعين و غلمان  پسران  بهشتى خواهد بود و در ادامه، سؤالِ اهلِ بهشت را از يكديگر مبنى بر علت اين همه نعمت را بيان مى‏كند كه خودشان جواب مى‏دهند كه دليل اين همه فضل و رحمت الهى خوف از عذاب و ذكر دائمى پروردگار است . [آيات 17 ـ 27]
          در بخش ديگرى به پيامبر يادآورى مى‏كند كه به مشركان بگويد كه وى به لطف پروردگار، كاهن و ديوانه نيست و تصور مشركين كه او را شاعر و مجنون مى‏خوانند را شديداً رد مى‏كند و آنان را گروهى سركش مى‏داند كه ايمان نمى‏آورند و با ايشان به تحدّى برخاسته كه اگر راست مى‏گويند سخنى مانند قرآن بياورند يا آسمان و زمين بيافرينند و در ادامه نسبت‏هاى ناروايى كه ايشان به خدا و رسول مى‏دادند را سركوب مى‏كند و به آنان وعده عذاب يوم الحساب مى‏دهد. در پايانِ سوره با نوايى زيبا، پيامبر را به صبر و پايدارى در مقابل ايشان و ذكر و شب‏زنده‏دارى امر مى‏كند. [آيات 28 ـ 49]